Gezien: Wild Nothing 17 augustus 2010 Paradiso Amsterdam

Het was niet uitverkocht maar wel gezellig druk in de kleine bovenzaal van de Amsterdamse Paradiso. Een mix van hippe indie studenten en music-minded dertig plussers waren op dit viertal uit de VS afgekomen die niet al te sjiek 25 minuten te laat het podium betraden. Niet sjiek omdat op hetzelfde podium twee uur later een andere indie band zou komen optreden. De licht en geluidsman van de Paradiso leek hier ook weinig raad mee te kunnen zodat 15 minuten voor aanvang er geen muziek uit de speakers meer kwam en men maar met de lichteffecten was gaan spelen. Wild Nothing's eigen geluidsman had tijd om met zijn vriendinnetje te fozen.

Het bleek een typisch maar passend begin te zijn voor dit optreden. Wild Nothing is een bescheiden bandje met een ruim solide sound en met een platenkast gevuld met The Cure en vooral heel veel the Smiths. Een uitermate prettig geluid ook al wordt hetzelfde rifje ontzettend vaak herhaald. De band is nog jong en hun eerste EP komt pas in de herfst uit en sommige nummers lijken dan ook nog niet af of stoppen wel erg abrupt maar lekker klinkt het, er wordt gespeeld in plaats van geraffelt en dat is ook weer eens erg verfrissend. Veel praatjes had zanger Tatum, wiens solo project dit eigenlijk is, niet en hoewel de liedjes zeker in de smaak vielen bij het merendeel van het publiek, duurde het zeker een half uur voordat het publiek op gang kwam en de voetjes van de vloer gingen.

Aan de liedjes lag het zeker niet, hoewel het geen kwaad zou kunnen iets meer eigen sound toe te voegen aan het echt wel lekkere dikke Smiths sausje. Want de nummers met minder Smiths/Cure geluid kwamen net zo sterk uit de verf. Tegen het einde van de set brak er een snaar waarop Tatum vroeg of er iemand van the Ettes die later die avond souden spelen in de zaal stond. Bij gebrek aan antwoord pakte hij een gitaar die al klaar stond en speelde nog maar een nummer. Het applaus en gejuich werd naarmate het einde naderde ook veel harder, jammer dat dit aan het begin nog niet was. Het klapstuk werd voor het einde bewaard, hoewel ze er niet zeker van waren of ze het wel konden spelen, de band stond door het late aantreden onder aanzienlijke tijdsdruk. Plost was het dan ook voorbij. Geen dag, geen dank je wel, een beleefd knikje, dat wel, en de band stapte weer van het podium. Het publiek confuus, komt er nog wat, maar nee. De muziek ging weer aan, de band brak hun gear af.

Wild Nothing speelde solide, breed, gewoon goed. Erg bescheiden wat de band ook erg siert. Deze setting past bij de band in zijn huidige vorm maar deze band verdient het zeker om ook bij een breder publiek bekend te worden, met of zonder een iets meer eigen geluid. Het was goed toeven bij Wild Nothing. Gaat dat zien.