Foto set: The Cribs 14 juli 2010 Relentless Garage London

Op woensdag 14 juli 2010 speelden the Cribs in de Relentless Garage te London in het kader van het tienjarig jubileum van het platenlabel Wichita. En ten ere hiervan werden de eerste twee albums in zijn totaliteit gespeeld. Zonder Johnny Marr overigens, die had iets anders te doen (premiere van de kaskraker 'Inception' bijwonen aangezien Marr meegewerkt heeft aan de soundtrack). Hier een kleine foto impressie. Naarmate de avond vorderde werd het steeds heter in het zaaltje, en dat is aan de foto's goed te zien. De camera heeft dit concert uiteindelijk ook niet overleefd.

En Wichita, gefeliciteerd!

Blog: PPP (met mede dank aan JPB)

Ik ben er eindelijk uit. Eindelijk. Ik heb eindelijk een naam voor de nieuwe gehypete bands die eigenlijk niets toevoegen aan de muziek geschiedenis. Ik heb het over bands als Vampire Weekend, The Drums maar ook Wavves en Beach House. Het schijnt allemaal te vallen onder indie en post punk. Benamingen waar ik best moeite mee heb. Er is namelijk niets indie (wat voor independent staat en niet voor springerige nerveusmakende pielmuziek) en post punk (punk? seriously?) aan dat soort bands.

Gelukkig kwam ik via kindamuzik een recensie tegen van de Tokyo Police Club. Ergens vaag kon ik me die nog herinneren, ook zo'n springerig pielbandje, niet uit Tokyo overigens. In de recensie werd, terecht, gerept over de middelmaat van bands van dit kaliber, over de zogenoemde zesjes-cultuur (een van de weinig goede uitspraken van onze JP Balkenende) en de band viel onder de noemer post punk. De CD was dus ook maar zo-zo.

Post punk? Echt? Meer post punk prut. En zo heeft het genre eindelijk een passende naam.

Blog: Love Parade wordt Love Tragedy

Loveparade 2010 in Duisburg. 19 doden, meer dan 300 zwaargewond. Ik heb om te beginnen helemaal niets met de Loveparade, met het concept is niets mis, het begon in Berlijn, rond om het vallen van de muur, als een feest van liefde en saamhorigheid. Prachtig. Alleen die muziek, rave, techno, dance. Ik moet er niets van hebben, wat dat betreft deel ik mijn mening met Henry Rollins, maar goed, duizenden, nee miljoenen mensen zweren bij het hersenloze gestamp en gedreun en gebliep. Het zij zo.

Hoe is het alleen in vredesnaam mogelijk dat als je weet dat zo'n event duizenden en duizenden, en in dit geval 1,4 miljoen (dat zijn het aantal inwoners van Amsterdam en Rotterdam tesamen), op de been brengt, je maar 1 toegangsweg hebt, die nota bene door een tunnel loopt. En eigenlijk is dat niet eens het grootste probleem. Want welke no-know heeft bedacht dit event te houden op een veldje dat geschikt is 250,000 mensen. 250,000 dansende mensen op een kluitje is al eng, laat staan als er nog heel veel bij komen. Dat moet je als organisator van het grootste dance event ter wereld wel geweten hebben. Maar nee, het moest en zou daar gehouden worden want Duisburg, een middelgroot stadje in de Rhur, had wel een verzetje nodig. Slechte publiciteit is ook publiciteit moet men wellicht gedacht hebben. Diverse mensen hebben ruim voor het event al gewaarschuwd voor problemen als deze. Luisteren? Nee. Bild repte zelfs van 'Die Geilste Party des Jahres'.

Ik hou niet van dance. Ik hou niet van festivals. Ik hou niet van drukte. Maar dit, daar zijn geen woorden voor. 19 mensen doodgedrukt omdat men het terein plots niet meer op mocht. Waar je ook van houdt, dit is onwerkelijk.

Boek review: Perfect sound forever by Bob Jovanovic

"It's sick the amount of stuff people know about those in the public eye, when they probably don't know the first thing about their next door neighbor." This quote by Stephen Malkmus (about the song 'Silence kid') probably suits well with the biography phenomenon. Why is it we want to know about the bands we love? Aren't the great albums they produce and the fantastic concerts they give enough? Some people do want to know all the dirt, some want to know who the people in the band are in order to understand where the songs are coming from and to relate more to the music and the band. In the case of Pavement, this book goes in the understanding and relating better department.

This biography is made in agreement and with help of all the band members, they all tell about their time in the band and how they thought about it. From the very beginnings of the band when Malkmus and Kannberg met and became friends, met Gary Young, how they met the others, how everything worked, it's all told here in a very readable way. The layout of the book is in its finest Pavement tradition, no page is quite the same, sometimes the page numbers are written down rather than just numbered, there's nice photo collages and it reads like friends are telling you about their band.

The book contains the highs and the lows and is honest and pure. It makes you understand more how the band worked while the members lived in various parts of the country, every album has a short description of the songs and how the album came together, it shows you about the special friendship they had and still have, plus the complexity of being and being with Stephen Malkmus in Pavement. It also gives a wonderful insight of the alternative rock scene in the nineties.

I would recommend this book to every Pavement fan and everyone who loves nineties alternative rock music. The book however is published in 2004 and a smile does appear on ones face when reading about a possible reunion in the future ("It is possible!") but it also gives a double feeling reading Kannberg's girlfriend/wife look on things and how she has been involved with the band from the very beginning knowing they're now divorced (resulting in Spiral Stair's fantastic 2009 album 'The Real Feel'). The book isn't old or outdated though, it's a wonderful read.