Nieuws: your new favourite band - Wild Flag

Nu Corin Tucker’s eerste solo album binnenkort uitkomt komt er nog meer heugelijk nieuws uit het Sleater-Kinney kamp. Carrie Brownstein en Janet Weiss hebben er eigenlijk al het gehele jaar op gehint, maar het is waar, zij hebben een nieuwe band samen met Mary Timony van Helium en Rebecca Cole van the Minders. De vrouwen kennen elkaar maar al te goed, gezien het verleden van samen in bandjes gespeeld te hebben en elkaars voorprogramma te hebben mogen zijn. Zo speelden Brownstein en Timony samen in The Spells en Weiss en Cole spelen samen in The Shadow Mortons. Samen zijn ze Wild Flag en zullen in november een kleine tour langs de Amerikaanse Westkust houden. Begin volgend jaar duiken ze de studio in en zal hun eerste album via Merge Records uitkomen. Met zoveel grrrl power nu al een van de spannendste album releases van 2011.

Nieuws: DeBeschaving komt terug

Het Utrechtse festival DeBeschaving komt, zoals de organisatie zelf meldt via hun twitter, in 2011 terug. Wanneer, op welk terein en aantal dagen is nog niet bekend. DeBeschaving vond voor het laatst in 2008 plaats met optredens van onder andere The Cribs, Kate Nash, Kaizers Orchestra, Babyshambles en Mystery Jets.

Blog: de hitparade als reflectie van de wereld op dat moment

Het leven was geen pretje in de jaren tachtig. De koude oorlog tussen West en Oost lag op zijn hoogtepunt en zenuwachtig vroegen wij ons af wanneer hij nou ging vallen, die bom. De ruimtevaart kreeg een flinke deuk door de explosie van de Challenger met de eerste niet-astronaut aan boord (honden en apen niet meegeteld), het ongelukje bij de kerncentrale in Tsjernobyl waardoor we geen spinazie durfden te eten, de IRA liet van zich spreken, er werd voldoende geprotesteerd en gestaakt. Het waren tien donkere jaren waar we liever niet aan terugdenken behalve dan aan het winnen van het EK in 1988.

De hitparade van toen stond bol van de nummers die het gevoel reflecteerden en dit wereldwijd. Neem de Neue Deutsche Welle bijvoorbeeld waar Ködo in Sauseschritt door het heelal wordt gestuurd om die liefde terug te brengen of de 99 ballonnen die wereldoorlog ontketenen. Ierland zingt over Sunday Bloody Sunday en Belfast Child. We maken ons zorgen om Two Tribes, Russians en Free Nelson Mandela en denken aan emigreren If It Happens Again (herkiezing van Tatcher) maar bedenk wel dat We Didn’t Start the Fire en dat Ebony & Ivory in perfecte harmonie leefden. In Nederland hebben we het over de vogels die Over De Muur kunnen vliegen zonder neergeknald te worden, Won de Right Side wel, en uiteraard, De Bom, want het komt er toch wel van, we zagen het vaak erg Zwart Wit in.

De 21e eeuw tot nu toe is ook geen rozengeur en maneschijn. Het is koude oorlog hoewel niemand dat zo durft te noemen, terwijl er bevolkingsgroepen lijnrecht tegen over elkaar staan. Noord Korea heeft De Bom en wat is Iran daar eigenlijk precies aan het doen? Het trotse hart van een wereldmacht wordt bruut getroffen, we weten allemaal wat een tsunami is, landen vallen of uit elkaar of raken failliet, een wereldwijde economische crisis lijdt tot wereldwijde paniek. We hebben zoveel, zoveel techniek en kennis, hoe kon dit gebeuren? En dan verliezen we ook nog de WK finale van 2010.

De hitparades dreunen het ene hersendodende beatje naar de ander. We hebben het over paparazzi, booty shaking, snoepwinkels en jongetjes van 12 zingen over Hun Grote Liefde. Talent wordt op TV gezocht en verzieken de ene na de andere klassieker. Een enkeling die zeurt over de consumptiemaatschappij maar wie kritischer is zal de hitparades niet halen want niet downloadgevoelig. Het moet snel en makkelijk verteerbaar zijn. En misschien is dat juist wel waarom de hitparades het niet hebben over de ellende op deze wereld. Door de overdaad van nieuws dat zich steeds sneller verspreidt en door het voorgekauwde amusement weten we niet beter, het moet snel zijn, even lekker smaken, uitspugen en weer verder. Wij moeten consumeren nu het nog kan. Die bom, ook al beseffen de meesten het wellicht niet, zal vallen, misschien nu wel sneller dan toen. Willen wij daar wel aan herinnerd worden? Nee, natuurlijk niet. Het zal ook wel weer een linkse hobby zijn en die moet onderdrukt worden. Links is eng, kijk maar naar de jaren tachtig.

Photo set: Modest Mouse 7 september 2010 Melkweg Amsterdam

Voorprogramma Yuck.

Nieuws: Zitten bij Kings of Leon

Het Antwerpse Sportpaleis kreeg wel een heel uitzonderlijk verzoek van de Amerikaanse rock band Kings of Leon. Zij willen niet dat mensen onder de 16 staan bij hun optreden in November. Ze mogen wel komen, maar dan wel op de zitplaatsen. Dit om de jongeren te beschermen, aldus de band. Waartegen is niet bekend.

Of de band ook naar Nederland komt en dit verzoek dan wel eis gaat indienen is onbekend.

Gezien: Modest Mouse 7 September 2010 Melkweg Amsterdam

Het was een gezellige dolle boel deze dinsdagavond in de Melkweg. De stemming zat er al goed in tijdens het voorprogramma, verzorgt door Yuck uit Engeland. Fatsoenlijke rock muziek in een tijd waar het maar lijkt te moeten springen en vooral veel electronica moet bij komen kijken. Een verademing en goed ontvangen door het publiek. Eentje om te onthouden.

Tegen half tien betrat het zeskoppige gezelschap van Modest Mouse het podium en zette meteen de toon met gewoon steengoede alt-rock. Stuk voor stuk kanjers van muzikanten die meer dan 1 instrument die avond bespeelden (met uitzondering van drummer nummer 1, Green, maar een joint roken terwijl je drumt is ook een kunst). Isaac Brock leek een mad scientist in elk positief opzicht, iemand die totaal opgaat in zijn werk en ook wel zijn gitaar als microfoon wil gebruiken, maar ook iemand die niet verteld is dat er in Nederland een rookverbod geldt. Niemand die daar last van had verder.

Modest Mouse is steengoed in het spelen van hun ingewikkelde stukken, de lange muzikale hoogstandjes waar het gebruik van banjos, contrabassen en mini-orgels niet wordt geschuwd. Het drum duo Plummer/Green is fantastisch, niet overweldigend maar goed aanwezig. Fairchild is een ware aanwinst voor de band, misschien nog wel meer dan Marr dat was. Peloso en Judy maken het musikale orgasme compleet. De zaal genoot. En na een paar nummers kwam de interactie tussen band en publiek ook op gang. Het was een feestje, veel genot, gedans en ook tijd voor humor. En natuurlijk bleven de musikale kunstjes van de bandleden maar met name Brock ontzettend boeien.

Wat de band echter niet zou moeten doen is het spelen van de 'hits'. De kwasi commerciele nummers kwamen, met uitzondering van 'Float on', eigenlijk slecht uit de verf, zeker in verhouding met het andere, meer indrukwekkende werk. 'Dashboard' kreeg een afgeraffelde uitvoering en 'Missed the boat' leek aan alle kanten verkeerd gespeeld te worden, al dan niet bewust. Modest Mouse zou het bij hun echte alt art rocknummers moeten laten, die doen ze als de besten. En die klonken loepzuiver. Zo was het toch echt een indrukwekkende en mooie avond in de Melkweg die ruim na 11 uur ten einde ging.

CD Review: Ernst Jansz - Dromen van Johanna

Om hier maar meteen even mee te beginnen: ik heb niet veel met Bob Dylan. Ik ben geen groot fan van het Nederlandstalig lied. Ik heb wel een groot zwak voor de artiest Ernst Jansz. 'Dromen van Johanna' is het derde solo album van Ernst Jansz bestaande uit louter Bob Dylan liedjes, vertaald in het Nederlands. Is dat dan wat? Nou en of!

Jansz heeft niet voor de meest bekende nummers gekozen, dus geen rollende stenen op dit album en heeft niet met een Prisma woordenboek naast hem de liederen vertaald. Dit album telt twaalf rustige nummers met een totale lengte van bijna 70 minuten, stuk voor stuk gespeeld door doorgewinterde muzikanten en uiteraard ontbreekt ook de mondharmonica, toch tekenend voor het oudere werk van Dylan, niet. Er is zorg en tijd (twee jaar) aan de teksten besteed en dat hoor je, het klopt allemaal. Voeg hierbij de warme stem van Jansz toe, dit alles maakt dit album tot iets ontzettends moois.

Dylan is een verhalen schrijver, Jansz is een rasechte verteller. En dan luister je en het boeit, Ernst Jansz boeit 70 minuten lang met verhalen die eigenlijk niet van hem zijn, met muziek die eigenlijk niet van hem is. Maar dat vergeet je al heel snel. Jansz neemt je mee en vertelt de prachtigste verhalen. Je vergeet dat dit Dylan is, dit is Ernst Jansz. En het is mooi, heel mooi. Zelfs of wellicht wel vooral in het Nederlands.

'Dromen van Johanna' is verschenen op V2 Records, nu met gratis bonus DVD met de 'making of...' en enkele video clips. 8/10