Blog: de beste radiocommercial

Naar de radio luisteren is al niet altijd een pretje maar toch, tijdens een lange werkdag erg prettig. En tijdens de nummers door krijg je de onvermijdelijke reclame. Eindelijk mag jij ook je zegje doen want het is weer tijd voor de verkiezing van de beste Radio Commercial van 2010. En dat is nog niet alles, je kunt er nog eens mooie prijzen mee winnen ook. Naast beauty arrangements ook kaartjes voor de efteling, internet radio's en CD paketten. Maar pas op, de prijzen zijn ter beschikking gesteld door Radio 538, Sky Radio, Slam!FM en 100% NL, maar wellicht dat er dan een CDtje bij zit die je weer cadeau kunt doen, in plaats van een boehoek.

Stemmem doe je hier: http://www.besteradiocommercial.nl

Review: Kaizers Orchestra - Philemon Arthur & the Dung

Momenteel zijn de Noorse heren van Kaizers Orchestra bezig met hun meest prestigieuze project tot nu toe: de Violeta Violeta trilogie, een heus drie-luik waarvan het eerste album in 2011 het levenslicht zal zien. De eerste single is vandaag gelanceert, 'Philemon Arthur & the Dung'. Dit nummer combineert alles wat Kaizers Orchestra tot nu heeft uitgebracht en stelt dus niet teleur. Mysterieus, swingend, opslepend. Dat belooft wat voor de rest! Op Soundcloud is het nummer te beluisteren. Voetjes van de vloer, handjes in de lucht en meteen meezingen. In het Noors, inderdaad.

CD review: The Thermals - Personal Life

The Thermals spelen in de regel enkel maar een paar akkoorden, in een simpele opzet van gitaar, bas, drum. Ooit op een blauwe maandag had de band 2 gitaristen maar dat was geen lang leven beschoren. Dit houden de heren en dame al 5 albums lang vol. Op zich is dat al een hele prestatie. Het houdt echter ook in dat zodra je dit nieuwe 5e album opzet het gevoel je overvalt dat je het allemaal al een keertje eerder hebt gehoord. Bij elke andere band zou dit een zwaar punt van kritiek zijn, echter The Thermals komen er goed mee weg. Erg goed zelfs.

'Personal Life' klinkt desondanks toch anders dan zijn voorganger uit 2009, 'Now we can see'. Niet zo vol, veel minder bombastisch, 'Peronal Life' klinkt zelfs een beetje integer, waarvan 'Never listen to me' een heel goed voorbeeld is. De akkoorden zijn hetzelfde, de opbouw mag ook hetzelfde zijn, het klinkt sober, zelfs wel een beetje gevoelig en gewoon erg goed. De whoas whoas zijn tot een (voor The Thermals begrippen) tot een minimum beperkt en de nummers rusten zacht op een bedje van subliem bas-geluid. Dat de heren en dame van The Thermals kunnen spelen is zelfs in het beperkte akkoorden assortiment erg duidelijk. Niet voor niets speelde Harris ooit bij The Minders (als drummer, niet gitarist) en speelt Foster en bas en drums bij het twee-trio All Girl Summer Fun Band, om zomaar een paar zijstraten te noemen. 'Personal Life' klinkt in zijn totale 35 minuten inderdaad erg persoonlijk en erg fijn. Vooral erg vertrouwd.

Zouden The Thermals toch een paar akkoorden moeten toevoegen aan hun spel? Hoe zeer je het andere bands ten zeersten zou aanraden, The Thermals zouden het niet moeten doen. Want hoe bekend de nummers nu al klinken, het is dé grote kracht van the Thermals. 7.5/10

'Personal Life' verschijnt 7 september 2010 op Kill Rock Stars.

Gezien: Wild Nothing 17 augustus 2010 Paradiso Amsterdam

Het was niet uitverkocht maar wel gezellig druk in de kleine bovenzaal van de Amsterdamse Paradiso. Een mix van hippe indie studenten en music-minded dertig plussers waren op dit viertal uit de VS afgekomen die niet al te sjiek 25 minuten te laat het podium betraden. Niet sjiek omdat op hetzelfde podium twee uur later een andere indie band zou komen optreden. De licht en geluidsman van de Paradiso leek hier ook weinig raad mee te kunnen zodat 15 minuten voor aanvang er geen muziek uit de speakers meer kwam en men maar met de lichteffecten was gaan spelen. Wild Nothing's eigen geluidsman had tijd om met zijn vriendinnetje te fozen.

Het bleek een typisch maar passend begin te zijn voor dit optreden. Wild Nothing is een bescheiden bandje met een ruim solide sound en met een platenkast gevuld met The Cure en vooral heel veel the Smiths. Een uitermate prettig geluid ook al wordt hetzelfde rifje ontzettend vaak herhaald. De band is nog jong en hun eerste EP komt pas in de herfst uit en sommige nummers lijken dan ook nog niet af of stoppen wel erg abrupt maar lekker klinkt het, er wordt gespeeld in plaats van geraffelt en dat is ook weer eens erg verfrissend. Veel praatjes had zanger Tatum, wiens solo project dit eigenlijk is, niet en hoewel de liedjes zeker in de smaak vielen bij het merendeel van het publiek, duurde het zeker een half uur voordat het publiek op gang kwam en de voetjes van de vloer gingen.

Aan de liedjes lag het zeker niet, hoewel het geen kwaad zou kunnen iets meer eigen sound toe te voegen aan het echt wel lekkere dikke Smiths sausje. Want de nummers met minder Smiths/Cure geluid kwamen net zo sterk uit de verf. Tegen het einde van de set brak er een snaar waarop Tatum vroeg of er iemand van the Ettes die later die avond souden spelen in de zaal stond. Bij gebrek aan antwoord pakte hij een gitaar die al klaar stond en speelde nog maar een nummer. Het applaus en gejuich werd naarmate het einde naderde ook veel harder, jammer dat dit aan het begin nog niet was. Het klapstuk werd voor het einde bewaard, hoewel ze er niet zeker van waren of ze het wel konden spelen, de band stond door het late aantreden onder aanzienlijke tijdsdruk. Plost was het dan ook voorbij. Geen dag, geen dank je wel, een beleefd knikje, dat wel, en de band stapte weer van het podium. Het publiek confuus, komt er nog wat, maar nee. De muziek ging weer aan, de band brak hun gear af.

Wild Nothing speelde solide, breed, gewoon goed. Erg bescheiden wat de band ook erg siert. Deze setting past bij de band in zijn huidige vorm maar deze band verdient het zeker om ook bij een breder publiek bekend te worden, met of zonder een iets meer eigen geluid. Het was goed toeven bij Wild Nothing. Gaat dat zien.

Photo set: Wild Nothing 17 augustus 2010 Paradiso Amsterdam

Wild Nothing speelden een solide set in de kleine bovenzaal van de Paradiso. Intiem en warm. Bescheiden maar erg solide.

Nieuws: details kaartjes Brandon Flowers

Er zijn nog steeds kaartjes te koop voor het concert van Brandon Flowers van 28 september in Paradiso. Deze zijn verkrijgbaar via ticketmaster.nl en kosten 25 euro per stuk. Daar komen nog servicekosten bij.

Blog: twitter

Alto 2000 twittert nu ook. Volg mij op www.twitter.com/alto2000blog voor blog updates en ander gepraat over alternatieve muziek. Misschien kunnen we het ook nog over het weer hebben.

Nieuws: Brandon Flowers naar Nederland

Op dinsdag 28 september 2010 komt Brandon Flowers (frontman The Killers) naar Nederland voor een concert in het Paradiso te Amsterdam. Kaarten zijn te koop vanaf vrijdag 13 augustus, waar en hoe duur is vooralsnog onbekend.

Brandon Flowers komt binnenkort met zijn nieuwe CD dat eigenlijk een Killers album had moeten worden maar de rest van de band hield vast aan de lange pauze die de band had ingelast. Kans is aanwezig dat hij ook een aantal bekende Killers nummers ten gehore zal brengen.

CD review: Go Back To The Zoo - Benny Blisto

Het is je ongetwijfeld eens overkomen tijdens de reclame. Weer dat deuntje. Maar toch klinkt het wel lekker ergens. Meestal sta je er niet zo bij stil dat achter dat deuntje dat steeds maar herhaald wordt in dat spotje eigenlijk een heel liedje zit en zelfs een heel album, een band zelfs. Maar dan heb je opeens een album in handen. En opeens heb je 'oh ja, van de reclame' bij de eerste klanken die je dan hoort. 'Electric' is zo'n nummer en tevens het openingsnummer van 'Benny Blisto', het nieuwe album van de Nijmeegse band Go Back To The Zoo.

En is de rest van het album dan net zo catchy? vraag je je dan af. Het antwoord is gelukkig niet, maar ook helaas niet. Want met zo'n bekend begin verwacht je wel wat en dat is misschien wel het nadeel als je je song 'uitleent' aan een bekend merk. Het album is niet slecht maar hier en daar wel erg vlak. Het viertal doet zijn best maar toch is het het net niet. 'Nicer' en 'Oh no (we stayed)' blijven sterk overeind staan maar de rest is maar zo zo. Het wordt zelfs een beetje tenenkrommend wanneer er vrolijk 'Fuck you' geroepen wordt. Vooral omdat het album verder vrij volwassen aanvoelt. De heren heten dan ook geen van allen Lily Allen en zelfs bij haar was het bijna genant.

Voor de liefhebber van de Nederlandse indie is Benny Blisto echt een heel aardig album, vooral als je symfonische uitstapjes van Moke beu bent, maar of ze in het buitenland een poot aan de grond krijgen is de vraag. Eerst Nederland maar proberen. 6/10

Blog: Verwacht! Albums 2010!

Binnenkort begin ik met het schrijven van reviews van de beste albums van 2010 die reeds verschenen zijn. Verwacht reviews van o.a. Quasi, Kate Nash en The Villagers. Maar daar blijft het niet bij, ook de beste albums van de voorgaande jaren zullen voorbijkomen. Al deze reviews zullen aangeduidt worden met Album met daaropvolgend het jaar van release. Denk aan albums van Stephen Malkmus, The Cribs, All Girl Summer Fun Band en welk ander album ook de aandacht dubbel en dwars verdient.

Ik verlies de nieuwe albums uiteraard niet uit het oog, binnenkort te verwachten zijn reviews van de nieuwe albums van The Vaselines, The Thermals en The Corin Tucker Band. Genoeg te doen dus voor dit jonge blog.

Review: The Cribs - Housewife

Ryan Jarman had het al aangekondigd, hij had met keyboards geexperimenteerd in de studio. En inderdaad! The Cribs hebben hun studio perikelen even onderbroken vanwege het festival seizoen maar hebben als verrassing plotseling toch een single uitgebracht, de radiopremiere op maandag 9 augustus leverde zoveel positieve reacties op dat ze de release via i-tunes voor 10 augustus hadden geregeld. Op 30 augustus komt de etched 7inch uit via Wichita en vanwege de opvallende hoes al zeker de moeite waard.

De single, die waarschijnlijk niet op het verwachtte album terug te vinden zal zijn, heeft de titel 'Housewife' gekregen en begint met een synth-intro en dat is even net iets anders dan wat wij van de nonchelant rockende broers (en Johnny Marr) gewend zijn. En toch klinkt het heel erg The Cribs en uiterst verfrissend. En rocken doet het uiteraard ook, vocals zijn rauw en de text pakkend.

Je kunt het nummer nu downloaden van i-tunes, de 7" is in pre-order bij Recordstore (betaling via en paypal en ideal, goede zaak) en je kunt de clip ook bekijken op youtube. Verwacht geen 'I want to break free' taferelen. Voor de weak-at-heart, niet kijken in de late uurtjes.

Het schijnt overigens niet bij deze ene spontane release te blijven. Dat belooft nog wat!

Parels deel 1: Pavement - Grounded

"Deze is voor mijn arts en zijn autopark van Duitse wagens." aldus Stephen Malkmus. Het nummer is geschreven uit frustratie dat het merendeel van de medicijnstudenten dit niet studeert om mensen te helpen maar simpelweg vanwege het feit dat het vak goed verdient. Al voor dit gegeven verdient dit nummer de schoonheidsprijs. Het nummer klinkt dan ook nog eens hypnotiserend. Het heerlijke gitaarintro, het typische Pavement 'slacker-gitaar' spel tijdens het vers, de prachtige opbouw, de climax aan het eind vam het nummer, alles maakt dit nummer heerlijk relaxed maar ook ontzettend spannend. Bij dit nummer zet ik meestal alles opzij om 5 minuten weg van de wereld te zijn. Een van de (vele) kleine meesterwerkjes van Pavement.

Vindt het op 'Wowee Zowee' (1995), 'Wowee Zowee: Sordid Sentinels Edition' (2006), 'Quarantine the past' (2010) en op youtube.

Blog: de nieuwe REM

REM is bezig met hun 15e album alweer. Op zich wordt ik daar niet warm van maar ook niet koud maar als het kopje 'old school' zegt, trekt dat zeker wel mijn aandacht, en dat ook nog eens in combinatie met REM. Lekker hoor.

En inderdaad, de Posies' front man had al wat tracks gehoord en was onder de indruk. Het klonk zo lekker old school. Combinatie van electrische en acoustische gitaar, net zoals vroeger. Niks geen rare keyboard-loops, niets geen vage drumcomputers, het klonk bij vlagen zelfs donker. Aldus de Posies' frontman, die de demos weer had gehoord tijdens een bezoekje aan Mike Mills. Dus dat zit wel goed. Ik genoot van het artikel, ik genoot van het vooruitzicht van een old school REM album. Ik genoot van Document, Green, Reckoning, Murmur. Laat maar komen!

En wanneer komt het bewuste schijfje? "Ergens volgend jaar". Dus genoeg tijd om aan al die fijne vooruitzichten veranderingen aan te brengen. Ik reken maar weer nergens op.

CD review: Wavves - King of the beach

Er rammelt wat in het club circuit en wat er rammelt zijn de nieuwe bandjes die als paddenstoelen uit de grond lijken te schieten, vaak jonge eenmans (of vrouw) bandjes die er lekker op los rammelen met hun gitaartje, het niet zo nauw nemen met de productie, de microfoon voor het (on)gemak niet goed inpluggen en lak lijken te hebben aan alles en iedereen, inclusief hunzelf. Leuk. Het valt allemaal onder de grote noemer Post Punk (het nieuwe indie) en dit specifieke genre mag Beach Punk genoemd worden, het wil dan ook wel eens over surfen gaan. Wat wil je anders ook doen in Californië? En een van deze bands is Wavves.

Na twee erg rammelden en lo-fi eepeetjes (Wavves en Wavvves) waar het einde niet van het begin te onderscheiden was komt Wavves (Nathan Williams) nu met King of the Beach. De CD ziet er al vrolijk en psychedelic uit en dat er wat genuttigt is tijdens het schrijven en opnemen moge duidelijk zijn. Het verschil met de vorige releases is dat het hier echt op liedjes gaat, er zit zowaar serieuze productie aan vast ook al lijkt het express niet op elkaar afgestemd, het moet wel lo-fi blijven natuurlijk. En het klinkt allemaal erg aanstekelijk, Williams rammelt op zijn gitaar, doet zijn zegje, doet zijn harmonische oooh's and waaaah's en doet lekker zijn ding, lekker punk en rebels. Wat moet je ook anders als jonge vent natuurlijk op het strand.

Er is niets mis met het album. Het is eigenlijk een best lekker album. En toch gaat hij wel heel erg snel vervelen. Het zou bijvoorbeeld niet misstaan om een paar extra accorden te leren en om misschien af en toe van snelheid te wisselen. Ook het koortje gaat heel snel vervelen, elk nummer is eigenlijk precies hetzelfde opgebouwd, een echte uitschieter zit er niet bij. En hij klinkt wel rebels, maar er wordt niet alleen tegen niets aangetrapt, men mist het target ook nog eens.

Het gevoel van overbodigheid komt heel snel bovendrijven, een beetje als een frikandel uit de muur, niet nodig of aantrekkelijk, wel effe lekker voor zolang het duurt maar ook zo weer vergeten. Misschien is dit wel kenmerkend voor de nieuwe generatie bands, de internet generatie die alles altijd bij zich heeft, alles meteen kan googlen, met iedereen zo in contact is, men weet niet beter. Natuurlijk willen ze rebeleren, maar waartegen dat weten ze zelf niet eens. Je zou spontaan medelijden krijgen met de generatie, maar zowel de indie kids van nu die de muziek maken en de indie kids bvan nu die er naar luisteren schijnt het niet veel te deren. Dit is de comsumptiemaatschappij.

King of the beach is dus een leuk plaatje en waarschijnlijk fantastisch voor de kids van nu. Maar een klassieker zal het zeker niet worden en of men over een paar jaar nog wel weet wie Wavves ook al weer was durf ik ook te betwijfelen. 5/10