Nieuws: zeg NEE tegen de BTW

Er is een petitie gestart tegen de geplande BTW verhoging van concert en theater kaartjes. Goede zaak! Nederland moet trots zijn op zijn cultuur en deze voor iedereen toegankelijk houden, we kunnen en mogen niet accepteren dat de cultuur in Nederland verdwijnt omdat het immers maar een 'linkse hobby' zou zijn.

Zeg NEE tegen de BTW en teken de petitie!

www.zegneetegendebtw.nl

Gezien: Ernst Jansz 14 october 2010 Kleine Zaal Paradiso

Dromen van Ernst Jansz (een wellicht niet geheel objectieve review maar wel zo oprecht mogelijk)

Om te beginnen dit. Mensen die mij bij het Paradiso die avond naar binnen hebben zien gaan zouden eerder verwachten dat ik naar Cat Power zou gaan die deze avond in de grote zaal optraden dan naar Ernst Jansz. Ik hou in de regel niet van Nederlandstalig (want het klinkt al gauw vrij lomp). Ik ben 34 dus ben net te jong om de Doe Maar hype destijds echt te hebben kunnen beleven (ik was wél fan). Ik ben ook geen liefhebber van Bob Dylan, wiens liedjes deze avond on het Nederlands gespeeld zouden worden. Ernst Jansz is wel een Held voor me, met een hoofdletter H inderdaad maar ik heb de beste man nog nooit live bewonderd (Doe Maar Reunie bewust aan me voorbij laten gaan, ik was er toen niet bij dus nu ook niet) Het was ook de dag van de beëdiging van Rutte 1. Dat laatste vermeld ik omdat deze avond een cultureel hoogstandje zou worden en als ik Ernst Jansz ooit nog een keer mag zien er een mannetje met een lange elektrische stok achter hem zal staat om hem een schok te geven als hij te literair wordt en met mannen met knuppels in de zaal om iedereen neer te knuppelen die maar net iets te enthousiast klapt. En de kaartjes zullen fiks duurder zijn. Iets van dit alles is misschien een beetje overdreven.

Zover de politiek van die dag.

Normaal passen 200 man in de Kleine Zaal, die avond stonden er klapstoeltjes netjes opgesteld. Enkele rijen waren gereserveerd. Men kreeg een polsbandje om dus wie Cat Power zat zou worden kwam er hoe dan ook niet in. Ik schat dat er in totaal 75 mensen aanwezig waren, een intieme bedoeling dus. Boeken van Ernst Jansz waren te koop waar je normaal t-shirts koopt van de artiest en bij de 7-up kreeg je die avond opeens een citroentje bij. De sfeer was gemoedelijk, gezellig en een tikkie cultureel. En toen gebeurde om half 9 iets wat ik bij geen enkel concert ooit eerder heb meegemaakt. De betreffende artiest betrad klokslag op tijd het podium.

Jansz heeft al een enkele try-outs op zijn naam staan maar toch is deze avond bijzonder, het is de premiere show en de dag van de officiele release van zijn boek + CD van 'Dromen van Johanna' (CD was al eerder los verkrijgbaar) maar hij rept er met geen woord over. Hij spreekt met lof over zijn 1-koppige begleidingsband (Guus Paat) en begint.

Hij speelt de liedjes met veel plezier, met passie, met overgave. Dat dit door het publiek wordt gewaardeerd wordt al na het eerste nummer 'Zware regen' duidelijk. Een uitzinnig geklap, gejuich en gejoel ontsteigd waar menig hedendaags bandje jaloers om mag zijn. Ernst Jansz lijkt verrast en ontdaan maar herpakt zich snel. Jansz vertelt ook, de prachtigste verhalen. Hij vertelt tussen de liedjes door over de liefdes van Bob Dylan en hoe naar zijn mening en onderzoek op internet (een handig iets) de liedjes over deze dames gaan. Hij laat fotos zien van deze vrouwen, fotos van hemzelf met lang haar en vrienden die allemaal Spaanse Laarzen dragen om het nummer 'Spaanse Laarzen' nog meer inhoud te geven. Het samenspel met Guus Paat is ontzettend mooi, Ernst Jansz geniet zichtbaar van zijn prachtige spel. Hijzelf speelt de gehele avond op de acoustische gitaar (behalve bij 'Iedere korrel zand', dan kruipt hij achter de piano en bewijst een uiterst talentvolle pianist te zijn, op het klassieke af) en af en toe begleid hij zichzelf, net als Dylan, op de mondharmonica.

Af en toe gaat het leesbrilletje op. Hij leest voor uit het boek 'Dromen van Johanna', bestaand uit brieven die hij schreef aan een goede vriend over zijn zoektocht naar de juiste vertaling van de liederen. Ernst Jansz is een boeiende verteller, hij leest prettig voor en maakt grapjes. De zaal luistert en lacht. Het is boeiend zelfs voor iemand die niets met Dylan heeft. De verhalen van de vriendinnen van Dylan zijn aangrijpend. De zoektocht naar de juiste vertaling van 'De Verloren Straat' is grappig, een opsomming van debieuze straatnamen komt voorbij. Ernst Jansz fantaseert openlijk in zijn brieven. Het is een mooie afwisseling tussen dialoog en muziek waardoor de liedjes nog mooier worden. Eigenlijk jammer dat er een pauze is maar misschien ook wel mooi. In de pauze maak ik kennis met het nichtje van Ernst, stomtoevallig. We bladeren samen in het boek dat ik voor de voorstelling had gekocht, 'Molenbeekstraat', en ze vertelt me wat meer over de familie en dat Ernst zo'n lieve, warme man is. Laten we niet vergeten dat Jansz een podiumervaring heeft van 45 jaar en het nodige heeft meegemaakt, hij is op het podium ook inderdaad erg warm en hartelijk.

Ondertussen is in de grote zaal Cat Power begonnen en je trilt af een toe flink op je stoel. Je hoort het daar dreunen, je hoort het gejuich van het indie gespuis daar. Elke keer als iemand de Grote Zaal verlaat wordt het geluid daar watr harder. Het doet Ernst Jansz helemaal niets. Ongestoord blijft hij zijn verhaal doen, alsof hij allemaal niet hoort. Dat dit niet het geval is blijkt na de pauze. Opeens komt het geluid wel heel hard de Kleine Zaal binnen en danst Ernst Jansz jollig op het podium tot groot vermaak van het publiek. Het is bizar dat zo iets kleins en breekbaars naast zoiets bombastische plaatsvindt maar het heeft ook zeker iets. Alsof dit een geheime bijeenkomst is waar de buitenwereld geen weet van heeft.

Na de voorstelling krijgt Ernst Jansz meer dan terecht een staande ovatie. Na enkele minuten maant hij het publiek dat het nu wel mooi is geweest. De avond is echter niet voorbij, Ernst Jansz vraagt een ieder toch nog even te blijven (want u heeft natuurlijk tijd genoeg, zoals hij tijdens zijn optreden al enige malen zei, wetende dat een combinatie van zang en verhalen best een lange zit zijn, totaal 2,5 uur (met pause)), er is immers champagne voor iedereen! Wat Ernst Jansz echter niet weet is dat er ook taart is voor iedereen, een grote met de prachtige afbeelding van het werk 'Dromen van Johanna'. Hij is ontroerd en roept iedereen op de taart goed te bekijken. Ook zal hij signeren.

Geduldig staat Ernst Jansz dan ook iedereen te woord. Signeert boeken en vraagt namen voor wie de boeken zijn. Innig wordt hij gefeliciteerd door Henny Vrienten en er ontstaat een prachtig onderonsje tussen twee echte vrienden waar ondergetekende per ongeluk getuige van mocht zijn omdat ik er pal naast stond. Ernst Jansz is niet alleen een fantastische liedjesschrijver, boekenschrijver, artiest en zanger, maar inderdaad een hartelijk en warm mens. Ondergetekende krijgt zowaar de kans te vertellen wat zijn liedjes en boeken hebben betekend (zonder hierover nu in detail te treden) welk worden beantwoord met een dikke knuffel en dikke kus op de wang. Ernst Jansz is wie hij lijkt en een beetje meer. En de taart was ook heerlijk, laat dat ook gezegd zijn.

Ernst Jansz is iemand op wie men trots dient te zijn in Nederland, een echte artiest, openhartig en oprecht. Dit optreden krijgt dan ook op elk vlak, professioneel en persoonlijk, een 10 uit 10. Mooier dan dit zijn ze in Nederland echt niet te vinden.

CD review: Screaming Females - Castle Talk

Voor wie een beetje het rammelde garage rock geluid zonder ingeplugde microfoon zat is, zijn hier de Screaming Females. Lekker in het gehoor liggende punk rock uit New Jersey, die met Castle Talk alweer hun vierde langspeler afleveren.

Nu is Screaming Females enkel als prettig en harder alternatief af te schilderen wel heel makkelijk en schiet de band veelstekort. De band heeft met Castle Talk een lekker alt-punk album gemaakt dat lekker doorstampt, hier en daar vunzig is, de bas speelt vaak de boventoon en de stem van Marissa Paternoster klinkt ruig maar tevens ook spatzuiver. Met net geen 45 minuten voor 11 nummers eigenlijk ook vrij lang voor een punk album. En dat er eigenlijk niets mis is met niet ingeplugde microfonen bewijzen ze ook op het korte accoustische 'Deluxe' maar de kracht zit hem duidelijk in het stevigere rock werk zoals de opener 'Laura and Marty' je meteen laat horen.

Screaming Females zijn als een stel puike vrienden die je stevig toezingen en lekker rocken. En dat mogen ze heel vaak gaan doen. 7/10

Nieuws: Weezer deluxe break up voor 20 mln

Weezer wordt via een online petitie een bedrag van 10 mln dollar geboden om met de band te stoppen. Reden zou zijn dat men de teleurstellende albums, loze beloftes en cheesy album covers zat zou zijn en dat het nu echt tijd is de handdoek in de ring te gooien, omdat je dit de fans echt niet meer aan kunt doen.

De band zelf reageerde gelaten op het bericht. "Make it 20 and we'll do a deluxe break up" aldus de drummer Patrick Wilson.

Het geld moet overigens door de ondertekenaars van de petitie zelf bijelkaar gesprokkeld worden. De teller zou op 24 dollar staan.

Nieuws: Antonie Kamerling overleden

Op 44 jarige leeftijd is Antonie Kamerling overleden. Het lichaam is in de nacht van 6 op 7 october in zijn woning gevonden, de acteur pleegde zelfmoord. Kamerling werd bekend door zijn rol van Peter Kelder in de soap Goede Tijden Slechte Tijden en speelde daarna in enkele succesvolle films, TV series en musicals. Als zijn character Hero in de film (en later TV serie) All Stars bracht hij ook een single uit, 'Toen ik je zag' werd een dikke nummer 1 hit.

Antonie Kamerling laat 2 kinderen en echtgenote Isa Hoes achter.

CD review - The Corin Tucker Band - 1,000 Years

Corin Tucker zat er al vanaf het begin bij toen in het begin van de jaren 90 rondom de stad Olympia de riot grrrls van zich lieten spreken. Van de bands waar zij in heeft gezeten mag Sleater-Kinney de bekendste en de succesvolste zijn. In 2006 laste deze band echter een soort van break in, gaf een emotioneel afscheidsconcert en Tucker stortte zich op het moederschap.

Deze vos verloor echter nooit haar streken nog haar haren. Anno 2010 schreeuwt zij het misschien niet meer uit als in de jaren 90 maar zingt ze en dat doet ze behoorlijk. '1,000 years' is een degelijk rock album geworden zoals ook de laaste albums van Sleater-Kinney dat waren, en staat Tucker nog steeds sterk in haar schoenen. Het mag allemaal iets rustiger aandoen, de opener '1,000 years' staat als een huis en zet de toon voor het album. 'It's always summer' blinkt uit in zijn heerlijke harmonische samenzang. We krijgen stevige rock en gevoelige liedjes. Het albu eindigt met de prachtige piano ballade 'Miles away' dat je met een voldaan gevoel achterlaat.

Verwacht geen Sleater-Kinney. Verwacht geen rustige singer-songwriter. Dit is een ouderwets goed rock album zoals we dat van de jaren 90 (daar zijn ze weer, de jaren 90) gewend zijn. Puur genieten in zijn allerpuurste vorm. 8/10

Gezien: Kate Nash @TivoliUtrecht 1 october 2010

Wederom stond Kate Nash in een uitverkochte zaal in Nederland, deze keer in Utrecht, in het Tivoli en de sfeer zat er al vroeg in. De support kwam van de band Supercute uit Amerika. De erg jonge meisjes (11, 13 en 15, ongeveer) waren inderdaad ook erg supercute en het is een veelbelovende band maar dan wel pas over een paar jaar. Een beetje All Girl Summer Fun Band maar dan op een bonte avond of op een schoolfeest. Kate Nash zelf kwam ook het podium op om met de meiden een nummer te doen en klaagde over het constante geklep van het publiek, dit verwarde ze echter met niet geinteresseerd zijn. Het is (gelukkig) internationaal nog niet doorgedrongen dat het Nederlandse publiek graag gezellig praat tijdens optredens, als men in luid gejuich opstijgt als een nummer afgelopen is wordt er op zijn minst wel opgelet wat er op het podium gebeurd. En zo vervelend leek men Supercute ook eigenlijk niet te vinden (wel wat lang voor een voorprogramma) want toen ze twee maal bij Kate Nash nog op het podium kwamen werden ze enthousiast begroet.

Kate Nash zelf begon haar optreden stevig met 'I just love you more'. Daarmee was de toon ook meteen gezet. Anders dan bij het optreden in Paradiso eerder dit jaar wist dit publiek wel dat het geluid en wellicht ook de toon van haar tweede album iets scherper was dan van haar debuut en werden deze nummers deze keer veel beter ontvangen als voorheen. Gelukkig maar, Kate Nash als feministische vrouw sterk op het podium is een verademing. En deze keer had ze haar tirades over homofobie en het gebrek aan vrouwelijke muzikanten in de muziekbusiness ook helemaal niet nodig om dat te laten blijken. Kate Nash was volkomen in haar muzikale en sociale element deze avond en werd zodanig ook door het enthousiaste publiek ontvangen.

De hits van het eerste album kwamen voorbij, de hoogtepunten van haar nieuwe CD, de B-side 'RnB side' werd dolenthousiast ontvangen. Het is echt te hopen Kate Nash zo nog heel wat jaren doorgaat. Goede muziek, een sterke vrouw, een multi-instrumentalist en een echt ruige puike show, dat is wat Kate Nash naar voren bracht deze avond. Kom maar gauw weer terug.

Nieuws: BTW concertkaartjes omhoog

Het rechtse kabinet Rutte-Verhagen met gedoogsteun van de PVV lijkt er nu toch echt te komen en er wordt meteen korte mette gemaakt met de zogenaamde en inmiddels roemruchte 'linkse hobbies'. In het budget van de publieke omroep zal flink gesneden worden en als het aan de heren ligt (het kabinet zelf is er nog niet...) zal de BTW voor concert/festival/theater kaartjes omhoog gaan van 6% (cultuur BTW) naar 19% (algemeen BTW). Behoeft verder geen commentaar want dat spreekt vanzelf.