Gezien: Ernst Jansz 14 october 2010 Kleine Zaal Paradiso

Dromen van Ernst Jansz (een wellicht niet geheel objectieve review maar wel zo oprecht mogelijk)

Om te beginnen dit. Mensen die mij bij het Paradiso die avond naar binnen hebben zien gaan zouden eerder verwachten dat ik naar Cat Power zou gaan die deze avond in de grote zaal optraden dan naar Ernst Jansz. Ik hou in de regel niet van Nederlandstalig (want het klinkt al gauw vrij lomp). Ik ben 34 dus ben net te jong om de Doe Maar hype destijds echt te hebben kunnen beleven (ik was wél fan). Ik ben ook geen liefhebber van Bob Dylan, wiens liedjes deze avond on het Nederlands gespeeld zouden worden. Ernst Jansz is wel een Held voor me, met een hoofdletter H inderdaad maar ik heb de beste man nog nooit live bewonderd (Doe Maar Reunie bewust aan me voorbij laten gaan, ik was er toen niet bij dus nu ook niet) Het was ook de dag van de beëdiging van Rutte 1. Dat laatste vermeld ik omdat deze avond een cultureel hoogstandje zou worden en als ik Ernst Jansz ooit nog een keer mag zien er een mannetje met een lange elektrische stok achter hem zal staat om hem een schok te geven als hij te literair wordt en met mannen met knuppels in de zaal om iedereen neer te knuppelen die maar net iets te enthousiast klapt. En de kaartjes zullen fiks duurder zijn. Iets van dit alles is misschien een beetje overdreven.

Zover de politiek van die dag.

Normaal passen 200 man in de Kleine Zaal, die avond stonden er klapstoeltjes netjes opgesteld. Enkele rijen waren gereserveerd. Men kreeg een polsbandje om dus wie Cat Power zat zou worden kwam er hoe dan ook niet in. Ik schat dat er in totaal 75 mensen aanwezig waren, een intieme bedoeling dus. Boeken van Ernst Jansz waren te koop waar je normaal t-shirts koopt van de artiest en bij de 7-up kreeg je die avond opeens een citroentje bij. De sfeer was gemoedelijk, gezellig en een tikkie cultureel. En toen gebeurde om half 9 iets wat ik bij geen enkel concert ooit eerder heb meegemaakt. De betreffende artiest betrad klokslag op tijd het podium.

Jansz heeft al een enkele try-outs op zijn naam staan maar toch is deze avond bijzonder, het is de premiere show en de dag van de officiele release van zijn boek + CD van 'Dromen van Johanna' (CD was al eerder los verkrijgbaar) maar hij rept er met geen woord over. Hij spreekt met lof over zijn 1-koppige begleidingsband (Guus Paat) en begint.

Hij speelt de liedjes met veel plezier, met passie, met overgave. Dat dit door het publiek wordt gewaardeerd wordt al na het eerste nummer 'Zware regen' duidelijk. Een uitzinnig geklap, gejuich en gejoel ontsteigd waar menig hedendaags bandje jaloers om mag zijn. Ernst Jansz lijkt verrast en ontdaan maar herpakt zich snel. Jansz vertelt ook, de prachtigste verhalen. Hij vertelt tussen de liedjes door over de liefdes van Bob Dylan en hoe naar zijn mening en onderzoek op internet (een handig iets) de liedjes over deze dames gaan. Hij laat fotos zien van deze vrouwen, fotos van hemzelf met lang haar en vrienden die allemaal Spaanse Laarzen dragen om het nummer 'Spaanse Laarzen' nog meer inhoud te geven. Het samenspel met Guus Paat is ontzettend mooi, Ernst Jansz geniet zichtbaar van zijn prachtige spel. Hijzelf speelt de gehele avond op de acoustische gitaar (behalve bij 'Iedere korrel zand', dan kruipt hij achter de piano en bewijst een uiterst talentvolle pianist te zijn, op het klassieke af) en af en toe begleid hij zichzelf, net als Dylan, op de mondharmonica.

Af en toe gaat het leesbrilletje op. Hij leest voor uit het boek 'Dromen van Johanna', bestaand uit brieven die hij schreef aan een goede vriend over zijn zoektocht naar de juiste vertaling van de liederen. Ernst Jansz is een boeiende verteller, hij leest prettig voor en maakt grapjes. De zaal luistert en lacht. Het is boeiend zelfs voor iemand die niets met Dylan heeft. De verhalen van de vriendinnen van Dylan zijn aangrijpend. De zoektocht naar de juiste vertaling van 'De Verloren Straat' is grappig, een opsomming van debieuze straatnamen komt voorbij. Ernst Jansz fantaseert openlijk in zijn brieven. Het is een mooie afwisseling tussen dialoog en muziek waardoor de liedjes nog mooier worden. Eigenlijk jammer dat er een pauze is maar misschien ook wel mooi. In de pauze maak ik kennis met het nichtje van Ernst, stomtoevallig. We bladeren samen in het boek dat ik voor de voorstelling had gekocht, 'Molenbeekstraat', en ze vertelt me wat meer over de familie en dat Ernst zo'n lieve, warme man is. Laten we niet vergeten dat Jansz een podiumervaring heeft van 45 jaar en het nodige heeft meegemaakt, hij is op het podium ook inderdaad erg warm en hartelijk.

Ondertussen is in de grote zaal Cat Power begonnen en je trilt af een toe flink op je stoel. Je hoort het daar dreunen, je hoort het gejuich van het indie gespuis daar. Elke keer als iemand de Grote Zaal verlaat wordt het geluid daar watr harder. Het doet Ernst Jansz helemaal niets. Ongestoord blijft hij zijn verhaal doen, alsof hij allemaal niet hoort. Dat dit niet het geval is blijkt na de pauze. Opeens komt het geluid wel heel hard de Kleine Zaal binnen en danst Ernst Jansz jollig op het podium tot groot vermaak van het publiek. Het is bizar dat zo iets kleins en breekbaars naast zoiets bombastische plaatsvindt maar het heeft ook zeker iets. Alsof dit een geheime bijeenkomst is waar de buitenwereld geen weet van heeft.

Na de voorstelling krijgt Ernst Jansz meer dan terecht een staande ovatie. Na enkele minuten maant hij het publiek dat het nu wel mooi is geweest. De avond is echter niet voorbij, Ernst Jansz vraagt een ieder toch nog even te blijven (want u heeft natuurlijk tijd genoeg, zoals hij tijdens zijn optreden al enige malen zei, wetende dat een combinatie van zang en verhalen best een lange zit zijn, totaal 2,5 uur (met pause)), er is immers champagne voor iedereen! Wat Ernst Jansz echter niet weet is dat er ook taart is voor iedereen, een grote met de prachtige afbeelding van het werk 'Dromen van Johanna'. Hij is ontroerd en roept iedereen op de taart goed te bekijken. Ook zal hij signeren.

Geduldig staat Ernst Jansz dan ook iedereen te woord. Signeert boeken en vraagt namen voor wie de boeken zijn. Innig wordt hij gefeliciteerd door Henny Vrienten en er ontstaat een prachtig onderonsje tussen twee echte vrienden waar ondergetekende per ongeluk getuige van mocht zijn omdat ik er pal naast stond. Ernst Jansz is niet alleen een fantastische liedjesschrijver, boekenschrijver, artiest en zanger, maar inderdaad een hartelijk en warm mens. Ondergetekende krijgt zowaar de kans te vertellen wat zijn liedjes en boeken hebben betekend (zonder hierover nu in detail te treden) welk worden beantwoord met een dikke knuffel en dikke kus op de wang. Ernst Jansz is wie hij lijkt en een beetje meer. En de taart was ook heerlijk, laat dat ook gezegd zijn.

Ernst Jansz is iemand op wie men trots dient te zijn in Nederland, een echte artiest, openhartig en oprecht. Dit optreden krijgt dan ook op elk vlak, professioneel en persoonlijk, een 10 uit 10. Mooier dan dit zijn ze in Nederland echt niet te vinden.