Blog: de hitparade als reflectie van de wereld op dat moment

Het leven was geen pretje in de jaren tachtig. De koude oorlog tussen West en Oost lag op zijn hoogtepunt en zenuwachtig vroegen wij ons af wanneer hij nou ging vallen, die bom. De ruimtevaart kreeg een flinke deuk door de explosie van de Challenger met de eerste niet-astronaut aan boord (honden en apen niet meegeteld), het ongelukje bij de kerncentrale in Tsjernobyl waardoor we geen spinazie durfden te eten, de IRA liet van zich spreken, er werd voldoende geprotesteerd en gestaakt. Het waren tien donkere jaren waar we liever niet aan terugdenken behalve dan aan het winnen van het EK in 1988.

De hitparade van toen stond bol van de nummers die het gevoel reflecteerden en dit wereldwijd. Neem de Neue Deutsche Welle bijvoorbeeld waar Ködo in Sauseschritt door het heelal wordt gestuurd om die liefde terug te brengen of de 99 ballonnen die wereldoorlog ontketenen. Ierland zingt over Sunday Bloody Sunday en Belfast Child. We maken ons zorgen om Two Tribes, Russians en Free Nelson Mandela en denken aan emigreren If It Happens Again (herkiezing van Tatcher) maar bedenk wel dat We Didn’t Start the Fire en dat Ebony & Ivory in perfecte harmonie leefden. In Nederland hebben we het over de vogels die Over De Muur kunnen vliegen zonder neergeknald te worden, Won de Right Side wel, en uiteraard, De Bom, want het komt er toch wel van, we zagen het vaak erg Zwart Wit in.

De 21e eeuw tot nu toe is ook geen rozengeur en maneschijn. Het is koude oorlog hoewel niemand dat zo durft te noemen, terwijl er bevolkingsgroepen lijnrecht tegen over elkaar staan. Noord Korea heeft De Bom en wat is Iran daar eigenlijk precies aan het doen? Het trotse hart van een wereldmacht wordt bruut getroffen, we weten allemaal wat een tsunami is, landen vallen of uit elkaar of raken failliet, een wereldwijde economische crisis lijdt tot wereldwijde paniek. We hebben zoveel, zoveel techniek en kennis, hoe kon dit gebeuren? En dan verliezen we ook nog de WK finale van 2010.

De hitparades dreunen het ene hersendodende beatje naar de ander. We hebben het over paparazzi, booty shaking, snoepwinkels en jongetjes van 12 zingen over Hun Grote Liefde. Talent wordt op TV gezocht en verzieken de ene na de andere klassieker. Een enkeling die zeurt over de consumptiemaatschappij maar wie kritischer is zal de hitparades niet halen want niet downloadgevoelig. Het moet snel en makkelijk verteerbaar zijn. En misschien is dat juist wel waarom de hitparades het niet hebben over de ellende op deze wereld. Door de overdaad van nieuws dat zich steeds sneller verspreidt en door het voorgekauwde amusement weten we niet beter, het moet snel zijn, even lekker smaken, uitspugen en weer verder. Wij moeten consumeren nu het nog kan. Die bom, ook al beseffen de meesten het wellicht niet, zal vallen, misschien nu wel sneller dan toen. Willen wij daar wel aan herinnerd worden? Nee, natuurlijk niet. Het zal ook wel weer een linkse hobby zijn en die moet onderdrukt worden. Links is eng, kijk maar naar de jaren tachtig.