CD review: Screaming Females - Castle Talk

Voor wie een beetje het rammelde garage rock geluid zonder ingeplugde microfoon zat is, zijn hier de Screaming Females. Lekker in het gehoor liggende punk rock uit New Jersey, die met Castle Talk alweer hun vierde langspeler afleveren.

Nu is Screaming Females enkel als prettig en harder alternatief af te schilderen wel heel makkelijk en schiet de band veelstekort. De band heeft met Castle Talk een lekker alt-punk album gemaakt dat lekker doorstampt, hier en daar vunzig is, de bas speelt vaak de boventoon en de stem van Marissa Paternoster klinkt ruig maar tevens ook spatzuiver. Met net geen 45 minuten voor 11 nummers eigenlijk ook vrij lang voor een punk album. En dat er eigenlijk niets mis is met niet ingeplugde microfonen bewijzen ze ook op het korte accoustische 'Deluxe' maar de kracht zit hem duidelijk in het stevigere rock werk zoals de opener 'Laura and Marty' je meteen laat horen.

Screaming Females zijn als een stel puike vrienden die je stevig toezingen en lekker rocken. En dat mogen ze heel vaak gaan doen. 7/10

CD review - The Corin Tucker Band - 1,000 Years

Corin Tucker zat er al vanaf het begin bij toen in het begin van de jaren 90 rondom de stad Olympia de riot grrrls van zich lieten spreken. Van de bands waar zij in heeft gezeten mag Sleater-Kinney de bekendste en de succesvolste zijn. In 2006 laste deze band echter een soort van break in, gaf een emotioneel afscheidsconcert en Tucker stortte zich op het moederschap.

Deze vos verloor echter nooit haar streken nog haar haren. Anno 2010 schreeuwt zij het misschien niet meer uit als in de jaren 90 maar zingt ze en dat doet ze behoorlijk. '1,000 years' is een degelijk rock album geworden zoals ook de laaste albums van Sleater-Kinney dat waren, en staat Tucker nog steeds sterk in haar schoenen. Het mag allemaal iets rustiger aandoen, de opener '1,000 years' staat als een huis en zet de toon voor het album. 'It's always summer' blinkt uit in zijn heerlijke harmonische samenzang. We krijgen stevige rock en gevoelige liedjes. Het albu eindigt met de prachtige piano ballade 'Miles away' dat je met een voldaan gevoel achterlaat.

Verwacht geen Sleater-Kinney. Verwacht geen rustige singer-songwriter. Dit is een ouderwets goed rock album zoals we dat van de jaren 90 (daar zijn ze weer, de jaren 90) gewend zijn. Puur genieten in zijn allerpuurste vorm. 8/10

CD Review: Ernst Jansz - Dromen van Johanna

Om hier maar meteen even mee te beginnen: ik heb niet veel met Bob Dylan. Ik ben geen groot fan van het Nederlandstalig lied. Ik heb wel een groot zwak voor de artiest Ernst Jansz. 'Dromen van Johanna' is het derde solo album van Ernst Jansz bestaande uit louter Bob Dylan liedjes, vertaald in het Nederlands. Is dat dan wat? Nou en of!

Jansz heeft niet voor de meest bekende nummers gekozen, dus geen rollende stenen op dit album en heeft niet met een Prisma woordenboek naast hem de liederen vertaald. Dit album telt twaalf rustige nummers met een totale lengte van bijna 70 minuten, stuk voor stuk gespeeld door doorgewinterde muzikanten en uiteraard ontbreekt ook de mondharmonica, toch tekenend voor het oudere werk van Dylan, niet. Er is zorg en tijd (twee jaar) aan de teksten besteed en dat hoor je, het klopt allemaal. Voeg hierbij de warme stem van Jansz toe, dit alles maakt dit album tot iets ontzettends moois.

Dylan is een verhalen schrijver, Jansz is een rasechte verteller. En dan luister je en het boeit, Ernst Jansz boeit 70 minuten lang met verhalen die eigenlijk niet van hem zijn, met muziek die eigenlijk niet van hem is. Maar dat vergeet je al heel snel. Jansz neemt je mee en vertelt de prachtigste verhalen. Je vergeet dat dit Dylan is, dit is Ernst Jansz. En het is mooi, heel mooi. Zelfs of wellicht wel vooral in het Nederlands.

'Dromen van Johanna' is verschenen op V2 Records, nu met gratis bonus DVD met de 'making of...' en enkele video clips. 8/10

CD review: The Thermals - Personal Life

The Thermals spelen in de regel enkel maar een paar akkoorden, in een simpele opzet van gitaar, bas, drum. Ooit op een blauwe maandag had de band 2 gitaristen maar dat was geen lang leven beschoren. Dit houden de heren en dame al 5 albums lang vol. Op zich is dat al een hele prestatie. Het houdt echter ook in dat zodra je dit nieuwe 5e album opzet het gevoel je overvalt dat je het allemaal al een keertje eerder hebt gehoord. Bij elke andere band zou dit een zwaar punt van kritiek zijn, echter The Thermals komen er goed mee weg. Erg goed zelfs.

'Personal Life' klinkt desondanks toch anders dan zijn voorganger uit 2009, 'Now we can see'. Niet zo vol, veel minder bombastisch, 'Peronal Life' klinkt zelfs een beetje integer, waarvan 'Never listen to me' een heel goed voorbeeld is. De akkoorden zijn hetzelfde, de opbouw mag ook hetzelfde zijn, het klinkt sober, zelfs wel een beetje gevoelig en gewoon erg goed. De whoas whoas zijn tot een (voor The Thermals begrippen) tot een minimum beperkt en de nummers rusten zacht op een bedje van subliem bas-geluid. Dat de heren en dame van The Thermals kunnen spelen is zelfs in het beperkte akkoorden assortiment erg duidelijk. Niet voor niets speelde Harris ooit bij The Minders (als drummer, niet gitarist) en speelt Foster en bas en drums bij het twee-trio All Girl Summer Fun Band, om zomaar een paar zijstraten te noemen. 'Personal Life' klinkt in zijn totale 35 minuten inderdaad erg persoonlijk en erg fijn. Vooral erg vertrouwd.

Zouden The Thermals toch een paar akkoorden moeten toevoegen aan hun spel? Hoe zeer je het andere bands ten zeersten zou aanraden, The Thermals zouden het niet moeten doen. Want hoe bekend de nummers nu al klinken, het is dé grote kracht van the Thermals. 7.5/10

'Personal Life' verschijnt 7 september 2010 op Kill Rock Stars.

CD review: Go Back To The Zoo - Benny Blisto

Het is je ongetwijfeld eens overkomen tijdens de reclame. Weer dat deuntje. Maar toch klinkt het wel lekker ergens. Meestal sta je er niet zo bij stil dat achter dat deuntje dat steeds maar herhaald wordt in dat spotje eigenlijk een heel liedje zit en zelfs een heel album, een band zelfs. Maar dan heb je opeens een album in handen. En opeens heb je 'oh ja, van de reclame' bij de eerste klanken die je dan hoort. 'Electric' is zo'n nummer en tevens het openingsnummer van 'Benny Blisto', het nieuwe album van de Nijmeegse band Go Back To The Zoo.

En is de rest van het album dan net zo catchy? vraag je je dan af. Het antwoord is gelukkig niet, maar ook helaas niet. Want met zo'n bekend begin verwacht je wel wat en dat is misschien wel het nadeel als je je song 'uitleent' aan een bekend merk. Het album is niet slecht maar hier en daar wel erg vlak. Het viertal doet zijn best maar toch is het het net niet. 'Nicer' en 'Oh no (we stayed)' blijven sterk overeind staan maar de rest is maar zo zo. Het wordt zelfs een beetje tenenkrommend wanneer er vrolijk 'Fuck you' geroepen wordt. Vooral omdat het album verder vrij volwassen aanvoelt. De heren heten dan ook geen van allen Lily Allen en zelfs bij haar was het bijna genant.

Voor de liefhebber van de Nederlandse indie is Benny Blisto echt een heel aardig album, vooral als je symfonische uitstapjes van Moke beu bent, maar of ze in het buitenland een poot aan de grond krijgen is de vraag. Eerst Nederland maar proberen. 6/10

Blog: Verwacht! Albums 2010!

Binnenkort begin ik met het schrijven van reviews van de beste albums van 2010 die reeds verschenen zijn. Verwacht reviews van o.a. Quasi, Kate Nash en The Villagers. Maar daar blijft het niet bij, ook de beste albums van de voorgaande jaren zullen voorbijkomen. Al deze reviews zullen aangeduidt worden met Album met daaropvolgend het jaar van release. Denk aan albums van Stephen Malkmus, The Cribs, All Girl Summer Fun Band en welk ander album ook de aandacht dubbel en dwars verdient.

Ik verlies de nieuwe albums uiteraard niet uit het oog, binnenkort te verwachten zijn reviews van de nieuwe albums van The Vaselines, The Thermals en The Corin Tucker Band. Genoeg te doen dus voor dit jonge blog.

CD review: Wavves - King of the beach

Er rammelt wat in het club circuit en wat er rammelt zijn de nieuwe bandjes die als paddenstoelen uit de grond lijken te schieten, vaak jonge eenmans (of vrouw) bandjes die er lekker op los rammelen met hun gitaartje, het niet zo nauw nemen met de productie, de microfoon voor het (on)gemak niet goed inpluggen en lak lijken te hebben aan alles en iedereen, inclusief hunzelf. Leuk. Het valt allemaal onder de grote noemer Post Punk (het nieuwe indie) en dit specifieke genre mag Beach Punk genoemd worden, het wil dan ook wel eens over surfen gaan. Wat wil je anders ook doen in Californië? En een van deze bands is Wavves.

Na twee erg rammelden en lo-fi eepeetjes (Wavves en Wavvves) waar het einde niet van het begin te onderscheiden was komt Wavves (Nathan Williams) nu met King of the Beach. De CD ziet er al vrolijk en psychedelic uit en dat er wat genuttigt is tijdens het schrijven en opnemen moge duidelijk zijn. Het verschil met de vorige releases is dat het hier echt op liedjes gaat, er zit zowaar serieuze productie aan vast ook al lijkt het express niet op elkaar afgestemd, het moet wel lo-fi blijven natuurlijk. En het klinkt allemaal erg aanstekelijk, Williams rammelt op zijn gitaar, doet zijn zegje, doet zijn harmonische oooh's and waaaah's en doet lekker zijn ding, lekker punk en rebels. Wat moet je ook anders als jonge vent natuurlijk op het strand.

Er is niets mis met het album. Het is eigenlijk een best lekker album. En toch gaat hij wel heel erg snel vervelen. Het zou bijvoorbeeld niet misstaan om een paar extra accorden te leren en om misschien af en toe van snelheid te wisselen. Ook het koortje gaat heel snel vervelen, elk nummer is eigenlijk precies hetzelfde opgebouwd, een echte uitschieter zit er niet bij. En hij klinkt wel rebels, maar er wordt niet alleen tegen niets aangetrapt, men mist het target ook nog eens.

Het gevoel van overbodigheid komt heel snel bovendrijven, een beetje als een frikandel uit de muur, niet nodig of aantrekkelijk, wel effe lekker voor zolang het duurt maar ook zo weer vergeten. Misschien is dit wel kenmerkend voor de nieuwe generatie bands, de internet generatie die alles altijd bij zich heeft, alles meteen kan googlen, met iedereen zo in contact is, men weet niet beter. Natuurlijk willen ze rebeleren, maar waartegen dat weten ze zelf niet eens. Je zou spontaan medelijden krijgen met de generatie, maar zowel de indie kids van nu die de muziek maken en de indie kids bvan nu die er naar luisteren schijnt het niet veel te deren. Dit is de comsumptiemaatschappij.

King of the beach is dus een leuk plaatje en waarschijnlijk fantastisch voor de kids van nu. Maar een klassieker zal het zeker niet worden en of men over een paar jaar nog wel weet wie Wavves ook al weer was durf ik ook te betwijfelen. 5/10