Nieuws: zeg NEE tegen de BTW

Er is een petitie gestart tegen de geplande BTW verhoging van concert en theater kaartjes. Goede zaak! Nederland moet trots zijn op zijn cultuur en deze voor iedereen toegankelijk houden, we kunnen en mogen niet accepteren dat de cultuur in Nederland verdwijnt omdat het immers maar een 'linkse hobby' zou zijn.

Zeg NEE tegen de BTW en teken de petitie!

www.zegneetegendebtw.nl

Gezien: Ernst Jansz 14 october 2010 Kleine Zaal Paradiso

Dromen van Ernst Jansz (een wellicht niet geheel objectieve review maar wel zo oprecht mogelijk)

Om te beginnen dit. Mensen die mij bij het Paradiso die avond naar binnen hebben zien gaan zouden eerder verwachten dat ik naar Cat Power zou gaan die deze avond in de grote zaal optraden dan naar Ernst Jansz. Ik hou in de regel niet van Nederlandstalig (want het klinkt al gauw vrij lomp). Ik ben 34 dus ben net te jong om de Doe Maar hype destijds echt te hebben kunnen beleven (ik was wél fan). Ik ben ook geen liefhebber van Bob Dylan, wiens liedjes deze avond on het Nederlands gespeeld zouden worden. Ernst Jansz is wel een Held voor me, met een hoofdletter H inderdaad maar ik heb de beste man nog nooit live bewonderd (Doe Maar Reunie bewust aan me voorbij laten gaan, ik was er toen niet bij dus nu ook niet) Het was ook de dag van de beëdiging van Rutte 1. Dat laatste vermeld ik omdat deze avond een cultureel hoogstandje zou worden en als ik Ernst Jansz ooit nog een keer mag zien er een mannetje met een lange elektrische stok achter hem zal staat om hem een schok te geven als hij te literair wordt en met mannen met knuppels in de zaal om iedereen neer te knuppelen die maar net iets te enthousiast klapt. En de kaartjes zullen fiks duurder zijn. Iets van dit alles is misschien een beetje overdreven.

Zover de politiek van die dag.

Normaal passen 200 man in de Kleine Zaal, die avond stonden er klapstoeltjes netjes opgesteld. Enkele rijen waren gereserveerd. Men kreeg een polsbandje om dus wie Cat Power zat zou worden kwam er hoe dan ook niet in. Ik schat dat er in totaal 75 mensen aanwezig waren, een intieme bedoeling dus. Boeken van Ernst Jansz waren te koop waar je normaal t-shirts koopt van de artiest en bij de 7-up kreeg je die avond opeens een citroentje bij. De sfeer was gemoedelijk, gezellig en een tikkie cultureel. En toen gebeurde om half 9 iets wat ik bij geen enkel concert ooit eerder heb meegemaakt. De betreffende artiest betrad klokslag op tijd het podium.

Jansz heeft al een enkele try-outs op zijn naam staan maar toch is deze avond bijzonder, het is de premiere show en de dag van de officiele release van zijn boek + CD van 'Dromen van Johanna' (CD was al eerder los verkrijgbaar) maar hij rept er met geen woord over. Hij spreekt met lof over zijn 1-koppige begleidingsband (Guus Paat) en begint.

Hij speelt de liedjes met veel plezier, met passie, met overgave. Dat dit door het publiek wordt gewaardeerd wordt al na het eerste nummer 'Zware regen' duidelijk. Een uitzinnig geklap, gejuich en gejoel ontsteigd waar menig hedendaags bandje jaloers om mag zijn. Ernst Jansz lijkt verrast en ontdaan maar herpakt zich snel. Jansz vertelt ook, de prachtigste verhalen. Hij vertelt tussen de liedjes door over de liefdes van Bob Dylan en hoe naar zijn mening en onderzoek op internet (een handig iets) de liedjes over deze dames gaan. Hij laat fotos zien van deze vrouwen, fotos van hemzelf met lang haar en vrienden die allemaal Spaanse Laarzen dragen om het nummer 'Spaanse Laarzen' nog meer inhoud te geven. Het samenspel met Guus Paat is ontzettend mooi, Ernst Jansz geniet zichtbaar van zijn prachtige spel. Hijzelf speelt de gehele avond op de acoustische gitaar (behalve bij 'Iedere korrel zand', dan kruipt hij achter de piano en bewijst een uiterst talentvolle pianist te zijn, op het klassieke af) en af en toe begleid hij zichzelf, net als Dylan, op de mondharmonica.

Af en toe gaat het leesbrilletje op. Hij leest voor uit het boek 'Dromen van Johanna', bestaand uit brieven die hij schreef aan een goede vriend over zijn zoektocht naar de juiste vertaling van de liederen. Ernst Jansz is een boeiende verteller, hij leest prettig voor en maakt grapjes. De zaal luistert en lacht. Het is boeiend zelfs voor iemand die niets met Dylan heeft. De verhalen van de vriendinnen van Dylan zijn aangrijpend. De zoektocht naar de juiste vertaling van 'De Verloren Straat' is grappig, een opsomming van debieuze straatnamen komt voorbij. Ernst Jansz fantaseert openlijk in zijn brieven. Het is een mooie afwisseling tussen dialoog en muziek waardoor de liedjes nog mooier worden. Eigenlijk jammer dat er een pauze is maar misschien ook wel mooi. In de pauze maak ik kennis met het nichtje van Ernst, stomtoevallig. We bladeren samen in het boek dat ik voor de voorstelling had gekocht, 'Molenbeekstraat', en ze vertelt me wat meer over de familie en dat Ernst zo'n lieve, warme man is. Laten we niet vergeten dat Jansz een podiumervaring heeft van 45 jaar en het nodige heeft meegemaakt, hij is op het podium ook inderdaad erg warm en hartelijk.

Ondertussen is in de grote zaal Cat Power begonnen en je trilt af een toe flink op je stoel. Je hoort het daar dreunen, je hoort het gejuich van het indie gespuis daar. Elke keer als iemand de Grote Zaal verlaat wordt het geluid daar watr harder. Het doet Ernst Jansz helemaal niets. Ongestoord blijft hij zijn verhaal doen, alsof hij allemaal niet hoort. Dat dit niet het geval is blijkt na de pauze. Opeens komt het geluid wel heel hard de Kleine Zaal binnen en danst Ernst Jansz jollig op het podium tot groot vermaak van het publiek. Het is bizar dat zo iets kleins en breekbaars naast zoiets bombastische plaatsvindt maar het heeft ook zeker iets. Alsof dit een geheime bijeenkomst is waar de buitenwereld geen weet van heeft.

Na de voorstelling krijgt Ernst Jansz meer dan terecht een staande ovatie. Na enkele minuten maant hij het publiek dat het nu wel mooi is geweest. De avond is echter niet voorbij, Ernst Jansz vraagt een ieder toch nog even te blijven (want u heeft natuurlijk tijd genoeg, zoals hij tijdens zijn optreden al enige malen zei, wetende dat een combinatie van zang en verhalen best een lange zit zijn, totaal 2,5 uur (met pause)), er is immers champagne voor iedereen! Wat Ernst Jansz echter niet weet is dat er ook taart is voor iedereen, een grote met de prachtige afbeelding van het werk 'Dromen van Johanna'. Hij is ontroerd en roept iedereen op de taart goed te bekijken. Ook zal hij signeren.

Geduldig staat Ernst Jansz dan ook iedereen te woord. Signeert boeken en vraagt namen voor wie de boeken zijn. Innig wordt hij gefeliciteerd door Henny Vrienten en er ontstaat een prachtig onderonsje tussen twee echte vrienden waar ondergetekende per ongeluk getuige van mocht zijn omdat ik er pal naast stond. Ernst Jansz is niet alleen een fantastische liedjesschrijver, boekenschrijver, artiest en zanger, maar inderdaad een hartelijk en warm mens. Ondergetekende krijgt zowaar de kans te vertellen wat zijn liedjes en boeken hebben betekend (zonder hierover nu in detail te treden) welk worden beantwoord met een dikke knuffel en dikke kus op de wang. Ernst Jansz is wie hij lijkt en een beetje meer. En de taart was ook heerlijk, laat dat ook gezegd zijn.

Ernst Jansz is iemand op wie men trots dient te zijn in Nederland, een echte artiest, openhartig en oprecht. Dit optreden krijgt dan ook op elk vlak, professioneel en persoonlijk, een 10 uit 10. Mooier dan dit zijn ze in Nederland echt niet te vinden.

CD review: Screaming Females - Castle Talk

Voor wie een beetje het rammelde garage rock geluid zonder ingeplugde microfoon zat is, zijn hier de Screaming Females. Lekker in het gehoor liggende punk rock uit New Jersey, die met Castle Talk alweer hun vierde langspeler afleveren.

Nu is Screaming Females enkel als prettig en harder alternatief af te schilderen wel heel makkelijk en schiet de band veelstekort. De band heeft met Castle Talk een lekker alt-punk album gemaakt dat lekker doorstampt, hier en daar vunzig is, de bas speelt vaak de boventoon en de stem van Marissa Paternoster klinkt ruig maar tevens ook spatzuiver. Met net geen 45 minuten voor 11 nummers eigenlijk ook vrij lang voor een punk album. En dat er eigenlijk niets mis is met niet ingeplugde microfonen bewijzen ze ook op het korte accoustische 'Deluxe' maar de kracht zit hem duidelijk in het stevigere rock werk zoals de opener 'Laura and Marty' je meteen laat horen.

Screaming Females zijn als een stel puike vrienden die je stevig toezingen en lekker rocken. En dat mogen ze heel vaak gaan doen. 7/10

Nieuws: Weezer deluxe break up voor 20 mln

Weezer wordt via een online petitie een bedrag van 10 mln dollar geboden om met de band te stoppen. Reden zou zijn dat men de teleurstellende albums, loze beloftes en cheesy album covers zat zou zijn en dat het nu echt tijd is de handdoek in de ring te gooien, omdat je dit de fans echt niet meer aan kunt doen.

De band zelf reageerde gelaten op het bericht. "Make it 20 and we'll do a deluxe break up" aldus de drummer Patrick Wilson.

Het geld moet overigens door de ondertekenaars van de petitie zelf bijelkaar gesprokkeld worden. De teller zou op 24 dollar staan.

Nieuws: Antonie Kamerling overleden

Op 44 jarige leeftijd is Antonie Kamerling overleden. Het lichaam is in de nacht van 6 op 7 october in zijn woning gevonden, de acteur pleegde zelfmoord. Kamerling werd bekend door zijn rol van Peter Kelder in de soap Goede Tijden Slechte Tijden en speelde daarna in enkele succesvolle films, TV series en musicals. Als zijn character Hero in de film (en later TV serie) All Stars bracht hij ook een single uit, 'Toen ik je zag' werd een dikke nummer 1 hit.

Antonie Kamerling laat 2 kinderen en echtgenote Isa Hoes achter.

CD review - The Corin Tucker Band - 1,000 Years

Corin Tucker zat er al vanaf het begin bij toen in het begin van de jaren 90 rondom de stad Olympia de riot grrrls van zich lieten spreken. Van de bands waar zij in heeft gezeten mag Sleater-Kinney de bekendste en de succesvolste zijn. In 2006 laste deze band echter een soort van break in, gaf een emotioneel afscheidsconcert en Tucker stortte zich op het moederschap.

Deze vos verloor echter nooit haar streken nog haar haren. Anno 2010 schreeuwt zij het misschien niet meer uit als in de jaren 90 maar zingt ze en dat doet ze behoorlijk. '1,000 years' is een degelijk rock album geworden zoals ook de laaste albums van Sleater-Kinney dat waren, en staat Tucker nog steeds sterk in haar schoenen. Het mag allemaal iets rustiger aandoen, de opener '1,000 years' staat als een huis en zet de toon voor het album. 'It's always summer' blinkt uit in zijn heerlijke harmonische samenzang. We krijgen stevige rock en gevoelige liedjes. Het albu eindigt met de prachtige piano ballade 'Miles away' dat je met een voldaan gevoel achterlaat.

Verwacht geen Sleater-Kinney. Verwacht geen rustige singer-songwriter. Dit is een ouderwets goed rock album zoals we dat van de jaren 90 (daar zijn ze weer, de jaren 90) gewend zijn. Puur genieten in zijn allerpuurste vorm. 8/10

Gezien: Kate Nash @TivoliUtrecht 1 october 2010

Wederom stond Kate Nash in een uitverkochte zaal in Nederland, deze keer in Utrecht, in het Tivoli en de sfeer zat er al vroeg in. De support kwam van de band Supercute uit Amerika. De erg jonge meisjes (11, 13 en 15, ongeveer) waren inderdaad ook erg supercute en het is een veelbelovende band maar dan wel pas over een paar jaar. Een beetje All Girl Summer Fun Band maar dan op een bonte avond of op een schoolfeest. Kate Nash zelf kwam ook het podium op om met de meiden een nummer te doen en klaagde over het constante geklep van het publiek, dit verwarde ze echter met niet geinteresseerd zijn. Het is (gelukkig) internationaal nog niet doorgedrongen dat het Nederlandse publiek graag gezellig praat tijdens optredens, als men in luid gejuich opstijgt als een nummer afgelopen is wordt er op zijn minst wel opgelet wat er op het podium gebeurd. En zo vervelend leek men Supercute ook eigenlijk niet te vinden (wel wat lang voor een voorprogramma) want toen ze twee maal bij Kate Nash nog op het podium kwamen werden ze enthousiast begroet.

Kate Nash zelf begon haar optreden stevig met 'I just love you more'. Daarmee was de toon ook meteen gezet. Anders dan bij het optreden in Paradiso eerder dit jaar wist dit publiek wel dat het geluid en wellicht ook de toon van haar tweede album iets scherper was dan van haar debuut en werden deze nummers deze keer veel beter ontvangen als voorheen. Gelukkig maar, Kate Nash als feministische vrouw sterk op het podium is een verademing. En deze keer had ze haar tirades over homofobie en het gebrek aan vrouwelijke muzikanten in de muziekbusiness ook helemaal niet nodig om dat te laten blijken. Kate Nash was volkomen in haar muzikale en sociale element deze avond en werd zodanig ook door het enthousiaste publiek ontvangen.

De hits van het eerste album kwamen voorbij, de hoogtepunten van haar nieuwe CD, de B-side 'RnB side' werd dolenthousiast ontvangen. Het is echt te hopen Kate Nash zo nog heel wat jaren doorgaat. Goede muziek, een sterke vrouw, een multi-instrumentalist en een echt ruige puike show, dat is wat Kate Nash naar voren bracht deze avond. Kom maar gauw weer terug.

Nieuws: BTW concertkaartjes omhoog

Het rechtse kabinet Rutte-Verhagen met gedoogsteun van de PVV lijkt er nu toch echt te komen en er wordt meteen korte mette gemaakt met de zogenaamde en inmiddels roemruchte 'linkse hobbies'. In het budget van de publieke omroep zal flink gesneden worden en als het aan de heren ligt (het kabinet zelf is er nog niet...) zal de BTW voor concert/festival/theater kaartjes omhoog gaan van 6% (cultuur BTW) naar 19% (algemeen BTW). Behoeft verder geen commentaar want dat spreekt vanzelf.

Nieuws: your new favourite band - Wild Flag

Nu Corin Tucker’s eerste solo album binnenkort uitkomt komt er nog meer heugelijk nieuws uit het Sleater-Kinney kamp. Carrie Brownstein en Janet Weiss hebben er eigenlijk al het gehele jaar op gehint, maar het is waar, zij hebben een nieuwe band samen met Mary Timony van Helium en Rebecca Cole van the Minders. De vrouwen kennen elkaar maar al te goed, gezien het verleden van samen in bandjes gespeeld te hebben en elkaars voorprogramma te hebben mogen zijn. Zo speelden Brownstein en Timony samen in The Spells en Weiss en Cole spelen samen in The Shadow Mortons. Samen zijn ze Wild Flag en zullen in november een kleine tour langs de Amerikaanse Westkust houden. Begin volgend jaar duiken ze de studio in en zal hun eerste album via Merge Records uitkomen. Met zoveel grrrl power nu al een van de spannendste album releases van 2011.

Nieuws: DeBeschaving komt terug

Het Utrechtse festival DeBeschaving komt, zoals de organisatie zelf meldt via hun twitter, in 2011 terug. Wanneer, op welk terein en aantal dagen is nog niet bekend. DeBeschaving vond voor het laatst in 2008 plaats met optredens van onder andere The Cribs, Kate Nash, Kaizers Orchestra, Babyshambles en Mystery Jets.

Blog: de hitparade als reflectie van de wereld op dat moment

Het leven was geen pretje in de jaren tachtig. De koude oorlog tussen West en Oost lag op zijn hoogtepunt en zenuwachtig vroegen wij ons af wanneer hij nou ging vallen, die bom. De ruimtevaart kreeg een flinke deuk door de explosie van de Challenger met de eerste niet-astronaut aan boord (honden en apen niet meegeteld), het ongelukje bij de kerncentrale in Tsjernobyl waardoor we geen spinazie durfden te eten, de IRA liet van zich spreken, er werd voldoende geprotesteerd en gestaakt. Het waren tien donkere jaren waar we liever niet aan terugdenken behalve dan aan het winnen van het EK in 1988.

De hitparade van toen stond bol van de nummers die het gevoel reflecteerden en dit wereldwijd. Neem de Neue Deutsche Welle bijvoorbeeld waar Ködo in Sauseschritt door het heelal wordt gestuurd om die liefde terug te brengen of de 99 ballonnen die wereldoorlog ontketenen. Ierland zingt over Sunday Bloody Sunday en Belfast Child. We maken ons zorgen om Two Tribes, Russians en Free Nelson Mandela en denken aan emigreren If It Happens Again (herkiezing van Tatcher) maar bedenk wel dat We Didn’t Start the Fire en dat Ebony & Ivory in perfecte harmonie leefden. In Nederland hebben we het over de vogels die Over De Muur kunnen vliegen zonder neergeknald te worden, Won de Right Side wel, en uiteraard, De Bom, want het komt er toch wel van, we zagen het vaak erg Zwart Wit in.

De 21e eeuw tot nu toe is ook geen rozengeur en maneschijn. Het is koude oorlog hoewel niemand dat zo durft te noemen, terwijl er bevolkingsgroepen lijnrecht tegen over elkaar staan. Noord Korea heeft De Bom en wat is Iran daar eigenlijk precies aan het doen? Het trotse hart van een wereldmacht wordt bruut getroffen, we weten allemaal wat een tsunami is, landen vallen of uit elkaar of raken failliet, een wereldwijde economische crisis lijdt tot wereldwijde paniek. We hebben zoveel, zoveel techniek en kennis, hoe kon dit gebeuren? En dan verliezen we ook nog de WK finale van 2010.

De hitparades dreunen het ene hersendodende beatje naar de ander. We hebben het over paparazzi, booty shaking, snoepwinkels en jongetjes van 12 zingen over Hun Grote Liefde. Talent wordt op TV gezocht en verzieken de ene na de andere klassieker. Een enkeling die zeurt over de consumptiemaatschappij maar wie kritischer is zal de hitparades niet halen want niet downloadgevoelig. Het moet snel en makkelijk verteerbaar zijn. En misschien is dat juist wel waarom de hitparades het niet hebben over de ellende op deze wereld. Door de overdaad van nieuws dat zich steeds sneller verspreidt en door het voorgekauwde amusement weten we niet beter, het moet snel zijn, even lekker smaken, uitspugen en weer verder. Wij moeten consumeren nu het nog kan. Die bom, ook al beseffen de meesten het wellicht niet, zal vallen, misschien nu wel sneller dan toen. Willen wij daar wel aan herinnerd worden? Nee, natuurlijk niet. Het zal ook wel weer een linkse hobby zijn en die moet onderdrukt worden. Links is eng, kijk maar naar de jaren tachtig.

Photo set: Modest Mouse 7 september 2010 Melkweg Amsterdam

Voorprogramma Yuck.

Nieuws: Zitten bij Kings of Leon

Het Antwerpse Sportpaleis kreeg wel een heel uitzonderlijk verzoek van de Amerikaanse rock band Kings of Leon. Zij willen niet dat mensen onder de 16 staan bij hun optreden in November. Ze mogen wel komen, maar dan wel op de zitplaatsen. Dit om de jongeren te beschermen, aldus de band. Waartegen is niet bekend.

Of de band ook naar Nederland komt en dit verzoek dan wel eis gaat indienen is onbekend.

Gezien: Modest Mouse 7 September 2010 Melkweg Amsterdam

Het was een gezellige dolle boel deze dinsdagavond in de Melkweg. De stemming zat er al goed in tijdens het voorprogramma, verzorgt door Yuck uit Engeland. Fatsoenlijke rock muziek in een tijd waar het maar lijkt te moeten springen en vooral veel electronica moet bij komen kijken. Een verademing en goed ontvangen door het publiek. Eentje om te onthouden.

Tegen half tien betrat het zeskoppige gezelschap van Modest Mouse het podium en zette meteen de toon met gewoon steengoede alt-rock. Stuk voor stuk kanjers van muzikanten die meer dan 1 instrument die avond bespeelden (met uitzondering van drummer nummer 1, Green, maar een joint roken terwijl je drumt is ook een kunst). Isaac Brock leek een mad scientist in elk positief opzicht, iemand die totaal opgaat in zijn werk en ook wel zijn gitaar als microfoon wil gebruiken, maar ook iemand die niet verteld is dat er in Nederland een rookverbod geldt. Niemand die daar last van had verder.

Modest Mouse is steengoed in het spelen van hun ingewikkelde stukken, de lange muzikale hoogstandjes waar het gebruik van banjos, contrabassen en mini-orgels niet wordt geschuwd. Het drum duo Plummer/Green is fantastisch, niet overweldigend maar goed aanwezig. Fairchild is een ware aanwinst voor de band, misschien nog wel meer dan Marr dat was. Peloso en Judy maken het musikale orgasme compleet. De zaal genoot. En na een paar nummers kwam de interactie tussen band en publiek ook op gang. Het was een feestje, veel genot, gedans en ook tijd voor humor. En natuurlijk bleven de musikale kunstjes van de bandleden maar met name Brock ontzettend boeien.

Wat de band echter niet zou moeten doen is het spelen van de 'hits'. De kwasi commerciele nummers kwamen, met uitzondering van 'Float on', eigenlijk slecht uit de verf, zeker in verhouding met het andere, meer indrukwekkende werk. 'Dashboard' kreeg een afgeraffelde uitvoering en 'Missed the boat' leek aan alle kanten verkeerd gespeeld te worden, al dan niet bewust. Modest Mouse zou het bij hun echte alt art rocknummers moeten laten, die doen ze als de besten. En die klonken loepzuiver. Zo was het toch echt een indrukwekkende en mooie avond in de Melkweg die ruim na 11 uur ten einde ging.

CD Review: Ernst Jansz - Dromen van Johanna

Om hier maar meteen even mee te beginnen: ik heb niet veel met Bob Dylan. Ik ben geen groot fan van het Nederlandstalig lied. Ik heb wel een groot zwak voor de artiest Ernst Jansz. 'Dromen van Johanna' is het derde solo album van Ernst Jansz bestaande uit louter Bob Dylan liedjes, vertaald in het Nederlands. Is dat dan wat? Nou en of!

Jansz heeft niet voor de meest bekende nummers gekozen, dus geen rollende stenen op dit album en heeft niet met een Prisma woordenboek naast hem de liederen vertaald. Dit album telt twaalf rustige nummers met een totale lengte van bijna 70 minuten, stuk voor stuk gespeeld door doorgewinterde muzikanten en uiteraard ontbreekt ook de mondharmonica, toch tekenend voor het oudere werk van Dylan, niet. Er is zorg en tijd (twee jaar) aan de teksten besteed en dat hoor je, het klopt allemaal. Voeg hierbij de warme stem van Jansz toe, dit alles maakt dit album tot iets ontzettends moois.

Dylan is een verhalen schrijver, Jansz is een rasechte verteller. En dan luister je en het boeit, Ernst Jansz boeit 70 minuten lang met verhalen die eigenlijk niet van hem zijn, met muziek die eigenlijk niet van hem is. Maar dat vergeet je al heel snel. Jansz neemt je mee en vertelt de prachtigste verhalen. Je vergeet dat dit Dylan is, dit is Ernst Jansz. En het is mooi, heel mooi. Zelfs of wellicht wel vooral in het Nederlands.

'Dromen van Johanna' is verschenen op V2 Records, nu met gratis bonus DVD met de 'making of...' en enkele video clips. 8/10

Blog: de beste radiocommercial

Naar de radio luisteren is al niet altijd een pretje maar toch, tijdens een lange werkdag erg prettig. En tijdens de nummers door krijg je de onvermijdelijke reclame. Eindelijk mag jij ook je zegje doen want het is weer tijd voor de verkiezing van de beste Radio Commercial van 2010. En dat is nog niet alles, je kunt er nog eens mooie prijzen mee winnen ook. Naast beauty arrangements ook kaartjes voor de efteling, internet radio's en CD paketten. Maar pas op, de prijzen zijn ter beschikking gesteld door Radio 538, Sky Radio, Slam!FM en 100% NL, maar wellicht dat er dan een CDtje bij zit die je weer cadeau kunt doen, in plaats van een boehoek.

Stemmem doe je hier: http://www.besteradiocommercial.nl

Review: Kaizers Orchestra - Philemon Arthur & the Dung

Momenteel zijn de Noorse heren van Kaizers Orchestra bezig met hun meest prestigieuze project tot nu toe: de Violeta Violeta trilogie, een heus drie-luik waarvan het eerste album in 2011 het levenslicht zal zien. De eerste single is vandaag gelanceert, 'Philemon Arthur & the Dung'. Dit nummer combineert alles wat Kaizers Orchestra tot nu heeft uitgebracht en stelt dus niet teleur. Mysterieus, swingend, opslepend. Dat belooft wat voor de rest! Op Soundcloud is het nummer te beluisteren. Voetjes van de vloer, handjes in de lucht en meteen meezingen. In het Noors, inderdaad.

CD review: The Thermals - Personal Life

The Thermals spelen in de regel enkel maar een paar akkoorden, in een simpele opzet van gitaar, bas, drum. Ooit op een blauwe maandag had de band 2 gitaristen maar dat was geen lang leven beschoren. Dit houden de heren en dame al 5 albums lang vol. Op zich is dat al een hele prestatie. Het houdt echter ook in dat zodra je dit nieuwe 5e album opzet het gevoel je overvalt dat je het allemaal al een keertje eerder hebt gehoord. Bij elke andere band zou dit een zwaar punt van kritiek zijn, echter The Thermals komen er goed mee weg. Erg goed zelfs.

'Personal Life' klinkt desondanks toch anders dan zijn voorganger uit 2009, 'Now we can see'. Niet zo vol, veel minder bombastisch, 'Peronal Life' klinkt zelfs een beetje integer, waarvan 'Never listen to me' een heel goed voorbeeld is. De akkoorden zijn hetzelfde, de opbouw mag ook hetzelfde zijn, het klinkt sober, zelfs wel een beetje gevoelig en gewoon erg goed. De whoas whoas zijn tot een (voor The Thermals begrippen) tot een minimum beperkt en de nummers rusten zacht op een bedje van subliem bas-geluid. Dat de heren en dame van The Thermals kunnen spelen is zelfs in het beperkte akkoorden assortiment erg duidelijk. Niet voor niets speelde Harris ooit bij The Minders (als drummer, niet gitarist) en speelt Foster en bas en drums bij het twee-trio All Girl Summer Fun Band, om zomaar een paar zijstraten te noemen. 'Personal Life' klinkt in zijn totale 35 minuten inderdaad erg persoonlijk en erg fijn. Vooral erg vertrouwd.

Zouden The Thermals toch een paar akkoorden moeten toevoegen aan hun spel? Hoe zeer je het andere bands ten zeersten zou aanraden, The Thermals zouden het niet moeten doen. Want hoe bekend de nummers nu al klinken, het is dé grote kracht van the Thermals. 7.5/10

'Personal Life' verschijnt 7 september 2010 op Kill Rock Stars.

Gezien: Wild Nothing 17 augustus 2010 Paradiso Amsterdam

Het was niet uitverkocht maar wel gezellig druk in de kleine bovenzaal van de Amsterdamse Paradiso. Een mix van hippe indie studenten en music-minded dertig plussers waren op dit viertal uit de VS afgekomen die niet al te sjiek 25 minuten te laat het podium betraden. Niet sjiek omdat op hetzelfde podium twee uur later een andere indie band zou komen optreden. De licht en geluidsman van de Paradiso leek hier ook weinig raad mee te kunnen zodat 15 minuten voor aanvang er geen muziek uit de speakers meer kwam en men maar met de lichteffecten was gaan spelen. Wild Nothing's eigen geluidsman had tijd om met zijn vriendinnetje te fozen.

Het bleek een typisch maar passend begin te zijn voor dit optreden. Wild Nothing is een bescheiden bandje met een ruim solide sound en met een platenkast gevuld met The Cure en vooral heel veel the Smiths. Een uitermate prettig geluid ook al wordt hetzelfde rifje ontzettend vaak herhaald. De band is nog jong en hun eerste EP komt pas in de herfst uit en sommige nummers lijken dan ook nog niet af of stoppen wel erg abrupt maar lekker klinkt het, er wordt gespeeld in plaats van geraffelt en dat is ook weer eens erg verfrissend. Veel praatjes had zanger Tatum, wiens solo project dit eigenlijk is, niet en hoewel de liedjes zeker in de smaak vielen bij het merendeel van het publiek, duurde het zeker een half uur voordat het publiek op gang kwam en de voetjes van de vloer gingen.

Aan de liedjes lag het zeker niet, hoewel het geen kwaad zou kunnen iets meer eigen sound toe te voegen aan het echt wel lekkere dikke Smiths sausje. Want de nummers met minder Smiths/Cure geluid kwamen net zo sterk uit de verf. Tegen het einde van de set brak er een snaar waarop Tatum vroeg of er iemand van the Ettes die later die avond souden spelen in de zaal stond. Bij gebrek aan antwoord pakte hij een gitaar die al klaar stond en speelde nog maar een nummer. Het applaus en gejuich werd naarmate het einde naderde ook veel harder, jammer dat dit aan het begin nog niet was. Het klapstuk werd voor het einde bewaard, hoewel ze er niet zeker van waren of ze het wel konden spelen, de band stond door het late aantreden onder aanzienlijke tijdsdruk. Plost was het dan ook voorbij. Geen dag, geen dank je wel, een beleefd knikje, dat wel, en de band stapte weer van het podium. Het publiek confuus, komt er nog wat, maar nee. De muziek ging weer aan, de band brak hun gear af.

Wild Nothing speelde solide, breed, gewoon goed. Erg bescheiden wat de band ook erg siert. Deze setting past bij de band in zijn huidige vorm maar deze band verdient het zeker om ook bij een breder publiek bekend te worden, met of zonder een iets meer eigen geluid. Het was goed toeven bij Wild Nothing. Gaat dat zien.

Photo set: Wild Nothing 17 augustus 2010 Paradiso Amsterdam

Wild Nothing speelden een solide set in de kleine bovenzaal van de Paradiso. Intiem en warm. Bescheiden maar erg solide.

Nieuws: details kaartjes Brandon Flowers

Er zijn nog steeds kaartjes te koop voor het concert van Brandon Flowers van 28 september in Paradiso. Deze zijn verkrijgbaar via ticketmaster.nl en kosten 25 euro per stuk. Daar komen nog servicekosten bij.

Blog: twitter

Alto 2000 twittert nu ook. Volg mij op www.twitter.com/alto2000blog voor blog updates en ander gepraat over alternatieve muziek. Misschien kunnen we het ook nog over het weer hebben.

Nieuws: Brandon Flowers naar Nederland

Op dinsdag 28 september 2010 komt Brandon Flowers (frontman The Killers) naar Nederland voor een concert in het Paradiso te Amsterdam. Kaarten zijn te koop vanaf vrijdag 13 augustus, waar en hoe duur is vooralsnog onbekend.

Brandon Flowers komt binnenkort met zijn nieuwe CD dat eigenlijk een Killers album had moeten worden maar de rest van de band hield vast aan de lange pauze die de band had ingelast. Kans is aanwezig dat hij ook een aantal bekende Killers nummers ten gehore zal brengen.

CD review: Go Back To The Zoo - Benny Blisto

Het is je ongetwijfeld eens overkomen tijdens de reclame. Weer dat deuntje. Maar toch klinkt het wel lekker ergens. Meestal sta je er niet zo bij stil dat achter dat deuntje dat steeds maar herhaald wordt in dat spotje eigenlijk een heel liedje zit en zelfs een heel album, een band zelfs. Maar dan heb je opeens een album in handen. En opeens heb je 'oh ja, van de reclame' bij de eerste klanken die je dan hoort. 'Electric' is zo'n nummer en tevens het openingsnummer van 'Benny Blisto', het nieuwe album van de Nijmeegse band Go Back To The Zoo.

En is de rest van het album dan net zo catchy? vraag je je dan af. Het antwoord is gelukkig niet, maar ook helaas niet. Want met zo'n bekend begin verwacht je wel wat en dat is misschien wel het nadeel als je je song 'uitleent' aan een bekend merk. Het album is niet slecht maar hier en daar wel erg vlak. Het viertal doet zijn best maar toch is het het net niet. 'Nicer' en 'Oh no (we stayed)' blijven sterk overeind staan maar de rest is maar zo zo. Het wordt zelfs een beetje tenenkrommend wanneer er vrolijk 'Fuck you' geroepen wordt. Vooral omdat het album verder vrij volwassen aanvoelt. De heren heten dan ook geen van allen Lily Allen en zelfs bij haar was het bijna genant.

Voor de liefhebber van de Nederlandse indie is Benny Blisto echt een heel aardig album, vooral als je symfonische uitstapjes van Moke beu bent, maar of ze in het buitenland een poot aan de grond krijgen is de vraag. Eerst Nederland maar proberen. 6/10

Blog: Verwacht! Albums 2010!

Binnenkort begin ik met het schrijven van reviews van de beste albums van 2010 die reeds verschenen zijn. Verwacht reviews van o.a. Quasi, Kate Nash en The Villagers. Maar daar blijft het niet bij, ook de beste albums van de voorgaande jaren zullen voorbijkomen. Al deze reviews zullen aangeduidt worden met Album met daaropvolgend het jaar van release. Denk aan albums van Stephen Malkmus, The Cribs, All Girl Summer Fun Band en welk ander album ook de aandacht dubbel en dwars verdient.

Ik verlies de nieuwe albums uiteraard niet uit het oog, binnenkort te verwachten zijn reviews van de nieuwe albums van The Vaselines, The Thermals en The Corin Tucker Band. Genoeg te doen dus voor dit jonge blog.

Review: The Cribs - Housewife

Ryan Jarman had het al aangekondigd, hij had met keyboards geexperimenteerd in de studio. En inderdaad! The Cribs hebben hun studio perikelen even onderbroken vanwege het festival seizoen maar hebben als verrassing plotseling toch een single uitgebracht, de radiopremiere op maandag 9 augustus leverde zoveel positieve reacties op dat ze de release via i-tunes voor 10 augustus hadden geregeld. Op 30 augustus komt de etched 7inch uit via Wichita en vanwege de opvallende hoes al zeker de moeite waard.

De single, die waarschijnlijk niet op het verwachtte album terug te vinden zal zijn, heeft de titel 'Housewife' gekregen en begint met een synth-intro en dat is even net iets anders dan wat wij van de nonchelant rockende broers (en Johnny Marr) gewend zijn. En toch klinkt het heel erg The Cribs en uiterst verfrissend. En rocken doet het uiteraard ook, vocals zijn rauw en de text pakkend.

Je kunt het nummer nu downloaden van i-tunes, de 7" is in pre-order bij Recordstore (betaling via en paypal en ideal, goede zaak) en je kunt de clip ook bekijken op youtube. Verwacht geen 'I want to break free' taferelen. Voor de weak-at-heart, niet kijken in de late uurtjes.

Het schijnt overigens niet bij deze ene spontane release te blijven. Dat belooft nog wat!

Parels deel 1: Pavement - Grounded

"Deze is voor mijn arts en zijn autopark van Duitse wagens." aldus Stephen Malkmus. Het nummer is geschreven uit frustratie dat het merendeel van de medicijnstudenten dit niet studeert om mensen te helpen maar simpelweg vanwege het feit dat het vak goed verdient. Al voor dit gegeven verdient dit nummer de schoonheidsprijs. Het nummer klinkt dan ook nog eens hypnotiserend. Het heerlijke gitaarintro, het typische Pavement 'slacker-gitaar' spel tijdens het vers, de prachtige opbouw, de climax aan het eind vam het nummer, alles maakt dit nummer heerlijk relaxed maar ook ontzettend spannend. Bij dit nummer zet ik meestal alles opzij om 5 minuten weg van de wereld te zijn. Een van de (vele) kleine meesterwerkjes van Pavement.

Vindt het op 'Wowee Zowee' (1995), 'Wowee Zowee: Sordid Sentinels Edition' (2006), 'Quarantine the past' (2010) en op youtube.

Blog: de nieuwe REM

REM is bezig met hun 15e album alweer. Op zich wordt ik daar niet warm van maar ook niet koud maar als het kopje 'old school' zegt, trekt dat zeker wel mijn aandacht, en dat ook nog eens in combinatie met REM. Lekker hoor.

En inderdaad, de Posies' front man had al wat tracks gehoord en was onder de indruk. Het klonk zo lekker old school. Combinatie van electrische en acoustische gitaar, net zoals vroeger. Niks geen rare keyboard-loops, niets geen vage drumcomputers, het klonk bij vlagen zelfs donker. Aldus de Posies' frontman, die de demos weer had gehoord tijdens een bezoekje aan Mike Mills. Dus dat zit wel goed. Ik genoot van het artikel, ik genoot van het vooruitzicht van een old school REM album. Ik genoot van Document, Green, Reckoning, Murmur. Laat maar komen!

En wanneer komt het bewuste schijfje? "Ergens volgend jaar". Dus genoeg tijd om aan al die fijne vooruitzichten veranderingen aan te brengen. Ik reken maar weer nergens op.

CD review: Wavves - King of the beach

Er rammelt wat in het club circuit en wat er rammelt zijn de nieuwe bandjes die als paddenstoelen uit de grond lijken te schieten, vaak jonge eenmans (of vrouw) bandjes die er lekker op los rammelen met hun gitaartje, het niet zo nauw nemen met de productie, de microfoon voor het (on)gemak niet goed inpluggen en lak lijken te hebben aan alles en iedereen, inclusief hunzelf. Leuk. Het valt allemaal onder de grote noemer Post Punk (het nieuwe indie) en dit specifieke genre mag Beach Punk genoemd worden, het wil dan ook wel eens over surfen gaan. Wat wil je anders ook doen in Californië? En een van deze bands is Wavves.

Na twee erg rammelden en lo-fi eepeetjes (Wavves en Wavvves) waar het einde niet van het begin te onderscheiden was komt Wavves (Nathan Williams) nu met King of the Beach. De CD ziet er al vrolijk en psychedelic uit en dat er wat genuttigt is tijdens het schrijven en opnemen moge duidelijk zijn. Het verschil met de vorige releases is dat het hier echt op liedjes gaat, er zit zowaar serieuze productie aan vast ook al lijkt het express niet op elkaar afgestemd, het moet wel lo-fi blijven natuurlijk. En het klinkt allemaal erg aanstekelijk, Williams rammelt op zijn gitaar, doet zijn zegje, doet zijn harmonische oooh's and waaaah's en doet lekker zijn ding, lekker punk en rebels. Wat moet je ook anders als jonge vent natuurlijk op het strand.

Er is niets mis met het album. Het is eigenlijk een best lekker album. En toch gaat hij wel heel erg snel vervelen. Het zou bijvoorbeeld niet misstaan om een paar extra accorden te leren en om misschien af en toe van snelheid te wisselen. Ook het koortje gaat heel snel vervelen, elk nummer is eigenlijk precies hetzelfde opgebouwd, een echte uitschieter zit er niet bij. En hij klinkt wel rebels, maar er wordt niet alleen tegen niets aangetrapt, men mist het target ook nog eens.

Het gevoel van overbodigheid komt heel snel bovendrijven, een beetje als een frikandel uit de muur, niet nodig of aantrekkelijk, wel effe lekker voor zolang het duurt maar ook zo weer vergeten. Misschien is dit wel kenmerkend voor de nieuwe generatie bands, de internet generatie die alles altijd bij zich heeft, alles meteen kan googlen, met iedereen zo in contact is, men weet niet beter. Natuurlijk willen ze rebeleren, maar waartegen dat weten ze zelf niet eens. Je zou spontaan medelijden krijgen met de generatie, maar zowel de indie kids van nu die de muziek maken en de indie kids bvan nu die er naar luisteren schijnt het niet veel te deren. Dit is de comsumptiemaatschappij.

King of the beach is dus een leuk plaatje en waarschijnlijk fantastisch voor de kids van nu. Maar een klassieker zal het zeker niet worden en of men over een paar jaar nog wel weet wie Wavves ook al weer was durf ik ook te betwijfelen. 5/10

Foto set: The Cribs 14 juli 2010 Relentless Garage London

Op woensdag 14 juli 2010 speelden the Cribs in de Relentless Garage te London in het kader van het tienjarig jubileum van het platenlabel Wichita. En ten ere hiervan werden de eerste twee albums in zijn totaliteit gespeeld. Zonder Johnny Marr overigens, die had iets anders te doen (premiere van de kaskraker 'Inception' bijwonen aangezien Marr meegewerkt heeft aan de soundtrack). Hier een kleine foto impressie. Naarmate de avond vorderde werd het steeds heter in het zaaltje, en dat is aan de foto's goed te zien. De camera heeft dit concert uiteindelijk ook niet overleefd.

En Wichita, gefeliciteerd!

Blog: PPP (met mede dank aan JPB)

Ik ben er eindelijk uit. Eindelijk. Ik heb eindelijk een naam voor de nieuwe gehypete bands die eigenlijk niets toevoegen aan de muziek geschiedenis. Ik heb het over bands als Vampire Weekend, The Drums maar ook Wavves en Beach House. Het schijnt allemaal te vallen onder indie en post punk. Benamingen waar ik best moeite mee heb. Er is namelijk niets indie (wat voor independent staat en niet voor springerige nerveusmakende pielmuziek) en post punk (punk? seriously?) aan dat soort bands.

Gelukkig kwam ik via kindamuzik een recensie tegen van de Tokyo Police Club. Ergens vaag kon ik me die nog herinneren, ook zo'n springerig pielbandje, niet uit Tokyo overigens. In de recensie werd, terecht, gerept over de middelmaat van bands van dit kaliber, over de zogenoemde zesjes-cultuur (een van de weinig goede uitspraken van onze JP Balkenende) en de band viel onder de noemer post punk. De CD was dus ook maar zo-zo.

Post punk? Echt? Meer post punk prut. En zo heeft het genre eindelijk een passende naam.

Blog: Love Parade wordt Love Tragedy

Loveparade 2010 in Duisburg. 19 doden, meer dan 300 zwaargewond. Ik heb om te beginnen helemaal niets met de Loveparade, met het concept is niets mis, het begon in Berlijn, rond om het vallen van de muur, als een feest van liefde en saamhorigheid. Prachtig. Alleen die muziek, rave, techno, dance. Ik moet er niets van hebben, wat dat betreft deel ik mijn mening met Henry Rollins, maar goed, duizenden, nee miljoenen mensen zweren bij het hersenloze gestamp en gedreun en gebliep. Het zij zo.

Hoe is het alleen in vredesnaam mogelijk dat als je weet dat zo'n event duizenden en duizenden, en in dit geval 1,4 miljoen (dat zijn het aantal inwoners van Amsterdam en Rotterdam tesamen), op de been brengt, je maar 1 toegangsweg hebt, die nota bene door een tunnel loopt. En eigenlijk is dat niet eens het grootste probleem. Want welke no-know heeft bedacht dit event te houden op een veldje dat geschikt is 250,000 mensen. 250,000 dansende mensen op een kluitje is al eng, laat staan als er nog heel veel bij komen. Dat moet je als organisator van het grootste dance event ter wereld wel geweten hebben. Maar nee, het moest en zou daar gehouden worden want Duisburg, een middelgroot stadje in de Rhur, had wel een verzetje nodig. Slechte publiciteit is ook publiciteit moet men wellicht gedacht hebben. Diverse mensen hebben ruim voor het event al gewaarschuwd voor problemen als deze. Luisteren? Nee. Bild repte zelfs van 'Die Geilste Party des Jahres'.

Ik hou niet van dance. Ik hou niet van festivals. Ik hou niet van drukte. Maar dit, daar zijn geen woorden voor. 19 mensen doodgedrukt omdat men het terein plots niet meer op mocht. Waar je ook van houdt, dit is onwerkelijk.

Boek review: Perfect sound forever by Bob Jovanovic

"It's sick the amount of stuff people know about those in the public eye, when they probably don't know the first thing about their next door neighbor." This quote by Stephen Malkmus (about the song 'Silence kid') probably suits well with the biography phenomenon. Why is it we want to know about the bands we love? Aren't the great albums they produce and the fantastic concerts they give enough? Some people do want to know all the dirt, some want to know who the people in the band are in order to understand where the songs are coming from and to relate more to the music and the band. In the case of Pavement, this book goes in the understanding and relating better department.

This biography is made in agreement and with help of all the band members, they all tell about their time in the band and how they thought about it. From the very beginnings of the band when Malkmus and Kannberg met and became friends, met Gary Young, how they met the others, how everything worked, it's all told here in a very readable way. The layout of the book is in its finest Pavement tradition, no page is quite the same, sometimes the page numbers are written down rather than just numbered, there's nice photo collages and it reads like friends are telling you about their band.

The book contains the highs and the lows and is honest and pure. It makes you understand more how the band worked while the members lived in various parts of the country, every album has a short description of the songs and how the album came together, it shows you about the special friendship they had and still have, plus the complexity of being and being with Stephen Malkmus in Pavement. It also gives a wonderful insight of the alternative rock scene in the nineties.

I would recommend this book to every Pavement fan and everyone who loves nineties alternative rock music. The book however is published in 2004 and a smile does appear on ones face when reading about a possible reunion in the future ("It is possible!") but it also gives a double feeling reading Kannberg's girlfriend/wife look on things and how she has been involved with the band from the very beginning knowing they're now divorced (resulting in Spiral Stair's fantastic 2009 album 'The Real Feel'). The book isn't old or outdated though, it's a wonderful read.